Monday, November 30, 2009

ေတာင္ျပံဳးမင္း ႏွစ္ပါး နဲ႔ ပုလင္းျပားေပ်ာက္မႈၾကီး

ဒီလကိုနတ္ေတာ္လတဲ့၊ ေရွးေရွးကေတာ့ နတ္ေတာ္လကို နတ္လ လို႔ဆိုၾကပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အညာေဒသ ကေတာ့ နတ္ေတြကလဲ ေပါခ်က္က ကမ္းကုန္ပါေရာလား၊ ေညာင္ဦးက ေရႊစည္းခုံ ဘုရားထဲမွာ နတ္ေတြ စုံစီနဖာေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ၊ ပြဲစားၾကီး ဦးေနဒြန္း ဆိုျပီး ပြဲစားကေတာင္ နတ္ျဖစ္ေနပါေရာလား၊

ကြ်န္ေတာ့ေမြးရပ္ဌာေန ျမင္းျခံ ကလဲ နတ္ေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနေသး သဗ်၊ ဧရာဝတီျမစ္ ကူးလိုက္တာနဲ႔ ဦးမင္းေက်ာ္ရဲ့ ကူနီကြ်န္းဗ်ား၊ အေနာက္ေျမာက္ဖက္ကမ္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးကြ်န္းေမာင္ေမာင္ နတ္နန္းတဲ့၊ ျမင္းျခံေျမာက္ဖက္လက္ ကိုနဗန တို႔ ဆီမီးခုံ မွာၾက ဘဲဥပိုင္ရွင္ ရွင္နဲမိ ကေနရာယူထားသဗ်ား၊ မနဲေလးချမာ နတ္ျဖစ္ေစာရွာေပလို႔သာ ဘဲဥ ကိုင္နိုင္တာ၊ ခုမွသာ နတ္ျဖစ္ရင္ ဘဲဥေဈးၾကီးလို႔ ဘာဥကိုင္ရရွာမယ္ မသိဘူး၊ ကန္စြန္းဥေလာက္ေတာ့ ကိုင္နိုင္မယ္ ထင္တာပါပဲေလ။ အေနာက္ေတာင္ဖက္နယ္ ကေတာ့ ျမင္းျဖဴရွင္ အပိုင္နယ္ခင္ဗ်၊ ပုပၸါးေတာင္မွာ မိုးညိဳ့ေနတုန္း ဆင္တဲဝေခ်ာင္းကို ျမင္းနဲ႔ ျဖတ္ကူးတာ ေခ်ာင္းေရထဲပါ သြားျပီး သူကလဲ နတ္သန္းေခါင္စာရင္း မွာအမည္ေပါက္သြားတာပဲ၊ ျမင္းျခံေတာင္ဖက္နယ္ ပုပၸါးကေတာ့ နတ္ေတြ ရဲ့ condo ပါပဲ၊ မင္းမဟာဂီရိ ဦးစီးတဲ့ နတ္ေပါင္းစုံရာေဒသခင္ဗ်၊ အညာသားမ်ား နတ္ျဖစ္ရတာ တယ္လြယ္တာပဲ၊

ေအာက္ေျပေအာက္ရြာ ေနတဲ့သူေတြထဲက ေမာင္ရွင္တေယာက္ပဲ ကံစမ္းမဲေပါက္လို႔ နတ္ျဖစ္ရရွာတာ၊ ခုေနခါ ေမာင္ရွင္ရွိရင္လဲ အရက္ပုလင္းတို႔၊ စီးကရက္တို႔ ထဲက ကံစမ္းမဲေသခ်ာေပါက္ ေပါက္မွာပဲ၊ ဗမာျပည္က ကြ်န္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေတာ့ အရက္ပုလင္းနဲ႔ ကံစမ္းလိုက္ၾကတာ တေျဖးေျဖး ျပဳတ္ကုန္ၾကလို႔ နတ္ပဲျဖစ္ေနၾကသလား အဝီစိက အခ်က္အျပဳတ္ blogger ေတြ လက္ထဲ အေၾကာ္အေလွာ္ ခံေနရသလား မသိေပါင္ခင္ဗ်ာ၊

အညာကနတ္ပြဲေတြထဲမွာ ေတာင္ျပဳံးပြဲကအစည္ကားဆုံးပါပဲ၊ကြ်န္ေတာ္တို႔ မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကေတာ့ ေတာင္ျပံဴးခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာင္ျပဳံး၊ ရတနာ့ဂူဆိုရင္ ရတနာ့ဂူ၊ မေရာက္မရွိ အျမဲေရာက္တာပါပဲ၊ သြားရတာကလဲလြယ္တယ္ေလ၊ညေန ထမင္းစားျပီးတာနဲ႔ အေဆာင္ကေန ဘုရားၾကီးဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ဘုရားၾကီးအေနာက္မုခ္ကေန စစ္ကိုင္းကား၊ ေတာင္ျမိဳ့(အမရပူရ) ကားကို စီးလိုက္ရင္ရတနာ့ဂူပြဲ တန္းေရာက္တာပါပဲ၊ေတာင္ျပဳံးဆိုလဲ ဘူတာၾကီးသြား ရထားစီးလိုက္ယုံပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေမဂ်ာမတူ အတန္းမတူပဲ တြဲျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ နတ္ပြဲေတြမွာ ကတဲ့ ျမိဳ့ေတာ္သိန္းေအာင္ဇတ္တို႔ စိန္မာဒင္၊ မိုးဝင္းတို႔ဇတ္ကို ၾကည့္ေဖၚၾကည့္ဖက္ ေတြပါပဲ၊ ဟုမၼလင္းသား ေဖသိန္းနဲ႔ မင္းကင္းသားေက်ာ္ညြန္႔ တို႔ဟာ နတ္ပြဲသြားဖက္ ေဘာ္ဒါေတြေပါ့ဗ်ာ၊

ေတာင္ျပဳံးကို ေဖသိန္းတို႔နဲ႔သြားတဲ့ တရက္ေပါ့ဗ်ာ၊ ပြဲေဈးတန္းထဲလဲေရာက္ေရာ မိုးကရြာခ်ပါေလေရာဗ်ာ၊ဒါနဲ႔ အနီးအနားက ေတြ႔တဲ့နတ္နန္းမွာ ဝင္ျပီးမိုးခိုၾကတာေပါ့၊ နတ္နန္းကနန္းထိမ္းမာမီၾကီးကလဲ သားတို႔လာၾကထိုင္ၾကေပါ့ေလ၊သားတို႔ဘယ္ကလာၾကသလဲေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ နတ္ပြဲလာလည္တာေပါ့၊ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ၁၈ႏွစ္ ၁၉ႏွစ္ လူပ်ိဳေလးေတြဆိုေတာ့ မာမီၾကီးနဲ႔ အေပါင္းအေဖၚမ်ားကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စားရကံၾကံဳလို႔မုတ္ဆိပ္ပ်ားစြဲတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔၊ အမေလး..ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္၊ သူတို႔ခ်င္းေျပာတာလဲ ၾကည့္ဦးေလ...ဟယ္..အစင္ေလးေတြေတာ့..တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ဟိုသူငယ္ေလးက မိုက္တယ္ေနာ္...၊ သိတယ္ေလသိေနတယ္၊ ဟိုခ်င္းတြင္းျမစ္ရုိးက ႏွစ္ေကာင္ကို မိုက္တယ္ေျပာတာ မဟုတ္မွန္းသိတယ္၊ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔မ်က္လုံးက နတ္စင္ေပၚကအရက္ပုလင္းေတြေပၚဝဲေနၾကတာကိုး၊ မာမီမ်က္လုံးက ကိုယ့္အေပၚဝဲလို႔၊ မာမီၾကီးက သားတို႔ထမင္းစားျပီး မိုးစဲမွ ေအးေဆးျပန္ ညအိပ္မယ္ဆိုလဲ မာမီနန္းမွာအက်ယ္ၾကီးတဲ့၊စကားေရာ ဖြဲေရာနဲ႔ က်ြန္ေတာ္အနားကပ္လာတယ္၊ ေဖသိန္းက ကြ်န္ေတာ့ကို လွမ္းၾကည့္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ဒီေလာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္တာေပါ့၊ မာမီကိုၾကည့္ထိမ္းထားေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြ နတ္ဆက္ထားတဲ့ ပုလင္းတျပားကို သုတ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မာမီ...သားတို႔က ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ေဖါေလွ်ာေတြ မာမီၾကီးကိုေျပာျပီး ေနရတာေပါ့၊ အဲဒီမာမီဆိုတာၾကီးကလဲ သူ႕ပုံၾကီးနဲ႔ တဟင့္..ဟင့္ နဲ႔ ႏြဲ႔ျပီးတေျဖးတေျဖး အနားကိုတိုးကပ္လာေလ စိတ္ထဲက ေဖသိန္းကို ဆဲေလ၊ သိတ္ေတာ့မၾကာလိုက္ လုိက္ပါဘူး၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပညာမွာ ၾကိဳးစားသင္ယူရင္ ပါရဂူဘြဲ႔ ရေလာက္တဲ့ ေက်ာ္ညြန္႔ လြယ္အိပ္ထဲကို ပုလင္းျပားက အစင္းသားေရာက္သြားတာမို႔ ၊သားတို႔ နန္းၾကီးဖက္ ခနသြားလိုက္အုန္းမယ္ဆိုျပီး မာမီလက္ကေန အျမန္ အေရွာင္အတိမ္း ဂ်က္စီဂ်ိမ္းနဲ႔ ေျပးဖို႔ျပင္ရတာေပါ့၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့ မိုးကလဲတိတ္သြားလို႔၊ ညက်ေတာ့မာမီလိုက္ပို႔မွာေပါ့ ေျပာေပမဲ့ ခနေလးပါလို႔ေျပာျပီး အျမန္လစ္ထြက္ခဲ့တာပါပဲ၊

အားလုံးသေဘာတူ အေဆာင္ပဲ ျပန္မယ္ဆိုျပီး ရထားနဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့၊ ရထားကလဲပြဲေတာ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၾကပ္လိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကပ္သလဲဆိုရင္ လူေတြၾကား တိုးလိုက္ေဝွ႔လိုက္တာနဲ႔ကို ေက်ာ္ညြန္႔လြယ္အိပ္ထဲက ရမ္ပုလင္းဟာ မုန္႔ေလေပြလို အစိတ္စိတ္ေၾကမြသြားေတာ့တာပဲ၊ ရထားတတြဲလုံးလဲ အရက္နံ႔ မႊန္ထူသြားတာပဲ၊ အရက္ပုလင္းကို ၾကက္ဥခြံနဲ႔မ်ား လုပ္ထားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံး မခ်င့္မရဲနဲ႔ အေဆာင္ျပန္ခဲ့ရတယ္၊

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ျပံဳးကို ေနက္တေခါက္ေရာက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလိုပါပဲ အဲဒီ မာမီၾကီးနဲ႔ တခါျပန္ေတြ႔တယ္ခင္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘာမွမဟုတ္သလိုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အမယ္ သူကေျပာသဗ်၊ နင္တို႔ မေသာက္ရဘူးမို႔လားတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ မျငင္းပါဘူး၊ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာေတာ့ မာမီကလဲ သားတို႔ယူသြားမယ္ပဲထင္လို႔ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးကို တိုင္တယ္ျပီး လူေတြေတာ့ အမိုက္အမဲေလးေတြမို႔ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔၊ ပုလင္းကိုေတာ့ ေသာက္မရေအာင္တားေပးပါလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္တာေပါ့တဲ့၊ ကဲ..ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ..၊ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ဒီပုလင္း က သူတို႔ကိုဆက္ထားတဲ့ပုလင္းလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဖူးတဲ့ ပခန္းကိုၾကီးေက်ာ္ကို ဆက္ထားတဲ့ ပုလင္းတဲ့ ၊ ေတာင္ျပံဳးနွစ္ပါးက မေသာက္ၾကဘူးတဲ့ ဥပုသ္ေဆာင္ဝင္ေနၾကသတဲ့၊ ဟင္ ..ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ သူတို႔ႏွစ္ပါးကို ဘာလို႔ တိုင္တယ္ရသလဲ လို႔ေမးေတာ့၊ ဒါသူတို႔အပိုင္နယ္မို႔တဲ့၊ ေၾသာ္...လက္စသတ္ေတာ့ ေတာင္ျပံဳးႏွစ္ပါးကိုဒီမာမီက ဆားပုလင္းခန္႔လိုက္တာကိုး၊ ေတာင္ျပံဳးညီေနာင္ချမာ မာမီနဲ႔ေပါင္းမွပဲ နတ္စင္စစ္ကေန ဆားပုလင္းဖ်ဥ္းညီေနာင္ ျဖစ္ရရွာတယ္၊ မာမီၾကီးက မင္းတို႔ေသာက္ခ်င္ရင္ရင္ ည မာမီတက္ပြဲျပီးရင္ ေသာက္ပြဲက်င္းမယ္ အဲဒီၾကမွအမူးေသာက္တဲ့၊ ေဖသိန္းက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ကို လွမ္းၾကည့္တယ္၊ ဒီေကာင္ကိုၾကည့္ရတာ မာမီဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုပုလင္းနဲ႔ လဲေသာက္မလို႔မ်ားစိတ္ကူးေနသလား မသိဘူး၊ ဘာရမလဲ ..ကြ်န္ေတာ္က သြက္လက္စြာနဲ႔ သားဥပုသ္ေဆာင္ဝင္တယ္ မာမီ မေသာက္ေတာ့ဘူးလို႔ေျဖလိုက္တာေပါ့၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့..ေတာင္ျပံဳးႏွစ္ပါးလဲ ဥပုသ္ေဆာင္ဝင္ေနၾကေပလို႔...၊

အရက္ပုလင္းတလုံးကို ၾကက္ဥကိုဖိမိလို႔ ကြဲလိုမ်ိဳး အဲဒီတခါၾကဳံဖူး ရတာပါပဲ၊ နတ္ေတြချမာလဲ မာမီေတြက ဟိုဟာသည္ဟာ မ စပါ ဆိုျပီး နားပူခံလိုက္ရ၊ ဟိုအမႈဒီအမႈေတြကို လာျပီး တိုင္ၾကေတာၾကတာေတြလဲ နားေထာင္လိုက္ရနဲ႔ ဗမာျပည္ နတ္ျဖစ္ရတာ တယ္ ဇိမ္မၾကလွဘူး လို႔ထင္မိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

စာၾကြင္း။ ။ ဗမာျပည္ကနတ္ေတြဇိမ္မက်ဘူး ေျပာေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ U Sမွာ ဇိမ္မက်ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ တလတလ ကားဖိုးအိမ္ဖိုး credit card အေၾကြးေတြနဲ႔ မို႔ အလုပ္ေတြ မအားေအာင္လုပ္ေနရတာေၾကာင့္ စာေတာင္ရွည္ရွည္မေရးနိုင္၊ အိမ္ေတြလဲ မလည္နိုင္ျဖစ္ေနရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ၊ညီေတာ္ေမာင္ကိုမိုးက မိန္းမရွိတာလဲမဟုတ္ပဲလို႔ ေျပာေပမဲ့ လင္မရွိပဲ ကေလးေတြ တျပြတ္ျပြတ္ေမြးျပီး အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ့ေၾကးေတာင္းစားေနတဲ့ အမဲမေတြ ပဲမ(စပိန္စကားေျပာမ)ေတြ၊အတြက္ လစဥ္ Tax လဲေပးနိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေသးတယ္ ကိုမိုးေရ..

Wednesday, November 25, 2009

ကိုၾကီးေက်ာက္ ၏ ခ်စ္ကိစၥမ်ား(နိဒါန္းပိုင္း)


ကြ်န္ေတာ့မိတ္ေဆြ ကိုခ်စ္ေဖၾကီးက အခ်စ္အေၾကာင္းေလး ေတြ ေရးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းလာသဗ်၊ (အံမယ္ .သူကေတာ့ အခုေရးျပီးတင္ထားျပီးျပီဗ်၊ ေမာင္..ေမာင္..နဲ႔ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔မ်ားလားလို႔ ဟုတ္ဖူးဗ်ိဳ႕) ၊သူေျပာမယ္ဆိုလဲ ေျပာေလာက္စရာ ပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ေရးတာေတြ ကလဲ ဂမၻီရေတြ မ်ားေနေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ေဖ..ေဖ..ခ်င္း ေျခမျမင္ဘူး ျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကလည္း အေမရိကန္က လူပ်ိဳၾကီးေတြ ဆိုေတာ့ ..( ကိုခ်စ္ေဖေရ..ေၾကာ္ျငာဝင္ျပီဗ်ိဳ႕..ဒန္..တန္..တန္.. ေၾကာ္ျငာက လဲ အရမ္းမဝင္ရဲဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယားက ဓါတ္ဆီဆိုင္က John ဆိုတဲ့ေကာင္ ေၾကာ္ျငာေကာင္းေတာ့ အာဂ်င္တီးနားက ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိပ္မိပါေရာလား၊ လက္တင္အေမရိကနိုင္ငံေတြက မိန္းမမ်ားကလဲ အေမရိကန္ကို လာဖို႔ဆိုရင္..အို..ငရံ့ျပာလူး ျဖစ္ေနလိုက္ၾကတာ၊ ဗင္နီဇြဲလားတို႕ ဘရာဇီးတို႔ အာဂ်င္တီးနားကမိန္းမေတြ ကလဲ လွသူမ်ားတယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ John လဲ သူ႔ေကာင္မေလး အေမရိက လာဖို႔ ေငြေတာ္ေတာ္ အကုန္ခံလိုက္ရတယ္၊ ေဟာ..မေရႊေခ်ာက ေရာက္လဲေရာက္ေရာ ေလယာဥ္ကြင္းကထဲက ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ John ချမာ မအီမလည္ျဖစ္က်န္ရရွာတယ္..) ၊


ဒ့ါေၾကာင့္ ဘိုလိုေတာ့ ေၾကာ္ျငာရဲေပါင္ဗ်ာ၊ ဗမာလို TV ေၾကာ္ျငာမယ္ ၾကံေတာ့လဲ ဗမာမင္းသမီးေတြနဲ႔က မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ သူတို႔က တယ္လီဖုန္းသံၾကားရင္ တယ္လဲအိုက္တတ္ၾကသကိုး၊ ဟို တေန႔က အင္တာနက္မွာဗ်ာ..ၾကည့္လိုက္ရပါရဲ့ ၊တယ္လီဖုန္းေျပာတဲ့သူကေျပာလို႔ မင္းသမီးကလဲ အရမ္းကို အိုက္ေနပုံရတယ္၊ အဝတ္ေတာင္မကပ္ရွာဘူး၊ မျဖစ္ဖူး..မျဖစ္ဖူး..ကိုယ္က လဲ ဖုန္းအလြန္ေျပာတဲ့သူ..သူတို႔အေအးမိမွျဖင့္ ကိုယ့္လာအမႈပတ္ေနလိမ့္မယ္၊ ကဲ..ကဲ...ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ပဲ ဆက္ၾကစို႔၊ ရွိစုမဲ့စု အခ်စ္ေတြ ေျမလွန္လို႔ျပန္ရွာျပရမွာျဖင့္ ေက်ာင္းသားဘဝက ျပန္စျပမွ ရင္ခုံလႈိက္ေမာဖြယ္ အခ်စ္နံ႔ေလးေတြ ျပန္ရမယ္ေလ ( ေရးသာေရးရတယ္ ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာ ေအာင္သာငယ္ တို႔မ်ား ကေလး ၃ေယာက္ေတာင္ရလို႔ သားၾကီးေတာင္ လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ေနျပီ ခုထိ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြက နူးနူးည့့ံည့ံ ခံစားလို႔ေကာင္းတုန္း၊ ခ်စ္တတ္လိုက္ပုံမ်ား ေျပာပါတယ္)

ေက်ာင္းသားဘဝက အတန္းထဲ မိန္းမကလဲ မရွိေတာ့ မိန္းမရွိတဲ့ အတန္းေတြမွာ Geology က ေကာင္ေတြလာရင္ အို....ေဝသာလီျပည္ ဘီလူးဝင္သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္ အငမ္းမရျဖစ္ေနၾကတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘယ္အတန္းမွာသြားျပီး အားေပးသလဲ ဆိုေတာ့ နုနုရည္(အင္းဝ)တို႔ အတန္းခင္ဗ်၊ နုနုရည္ကိုေတာ့ သြားငမ္းတာမဟုတ္ပါဘူး ၊သူတို႔အတန္းမွာ အေခ်ာအလွေတြ အမ်ားၾကီး၊ သူတို႔အတန္းက မုံရြာသား ေသာင္းထြန္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အေဆာင္မွာ အတူေနေတာ့ ခနခနလဲ ေရာက္ျဖစ္တာေပါ့ေလ၊ အံမယ္..အဲဒီတုန္းက နုနုရည္ကို ၾက္ိဳက္ေနတဲ့ေကာင္က ရွိေသးသဗ်ား၊ ကေလးျမိဳ့ကေကာင္ ၊ ခုေတာ့ဒီေကာင္လဲ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရေနျပီလဲ မသိပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္က ဒီေကာင္ကိုေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ဖိုးသူေတာ္ဦးမင္းတို႔ ကြမ္းစာခ်ိဳးေလး ကိုျပင္ျပီး..တံတားဦးက နုနုရည္၊ငျမာက ခင္မာေအး၊တင့္တင့္ေတာင္ငူနဲ႔ ကိုင္း ခင္မာေဝ၊ ျပည္ မို႔မို႔ေအး သာဝါးလို႔ေထြး ဆိုျပီး စာခ်ိဳးလိုက္တာ တမနက္ခင္းေလာက္ စိတ္ေကာက္ေနေသးဗ်ား၊

ကိုင္း..မန္းတကၠသိုလ္ သခ်ာၤ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ဘူမိေဗဒက ကိုကိုေက်ာက္က ပိုးခန္းဆက္ၾကစို႔လား၊ ပိုးတုန္းကေတာ့ ဘာရရေပါ့ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆိုရင္ ရြံေၾကာက္ၾကီးဆိုေတာ့ ခက္ေပဖူးလား၊ ကိုယ္ကလဲ က်ေလာက္ေအာင္ မေျပာတတ္ ၊ ကိုယ္ေျပာတတ္သလို ...ေအးသာေရ ..နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေကာက္ရိုးပုံထဲ သြားၾကစို႔လား လို႔ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပါပဲ ပါးရိုက္ခံရမွာ၊ အဲ..ရည္းစားေလး တေယာက္ ရခ်င္ေတာ့ အလြယ္ေလးဗ်ာ၊ ဟို အသင္းဒီအသင္းေတြနဲ႔ ပစ္ကနစ္ဆင္းလိုက္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဘာလိုလိုေတြျဖစ္လာတာ ေပါ့ဗ်ာ၊ သူက ျမစ္ၾကီးနားေကာလိပ္က ေျပာင္းလာတာ ၊ ေရႊမန္းေဆာင္မွာေနတယ္၊ ညေနညေနဆိုရင္ ေရခ်ိဳး၊ထမင္းစား ၊ ျပီးရင္ ေရႊမန္းေဆာင္ကို ခ်ီတက္၊ အခ်ိန္ကိုမွန္လို႔၊ ေက်ာင္းထဲက အုတ္ခုံေတြမွာ ဟိုနားထိုင္ ဒီနားထိုင္ေပါ့ေလ၊ မိန္းကေလးထုံးစံအတိုင္း သူကပဲ ေရပက္မဝင္ ေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ကfollow လိုက္ရတာေပါ့ေလ၊ သူစြတ္စြဲတာေတြကိုလဲ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြကေပးရေသး၊ တကယ္မဟုတ္မွန္းလဲသူသိသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သမီးရည္းစား ထုံးစံကို ေဖါက္ဖ်က္လို႔မရဘူးေလ၊ စိတ္ကိုလဲခနခနေကာက္ျပေပါ့ေလ၊ ကိုယ္ကလဲ ညံ့ခ်က္ေတာ့ သူေကာက္ေနသလားေကြးေနသလားေတာင္ မသိဘူး၊

အဲ..သိတ္မၾကာဘူး တညေန အေဆာင္ေပၚကဆင္းလာျပီးေတာ့ အျပင္ေတာင္မသြားေတာင္ဘူး၊ အေဆာင္ေရွ႕ အုတ္ခုံမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းလို္ပဲ ေနရေအာင္တဲ့ ၊သူ႔ၾကည့္ရတာ ေအးေဆးပဲ၊ ဒီမွာျဖင့္ ျပာျပာသလဲ ပဲ ၊ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ့ .. ျမစ္ၾကီးနားတုန္းက ရည္းစားက မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနတာတဲ့ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ႏွလုံးသားမွာ ကြ်န္ေတာ့ကို အစားထိုးၾကည့္တာတဲ့ ခု ဟိုေကာင္က သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ တြဲတာျမင္မွ လြတ္တဲ့ငါးၾကီးသြားလို႔ ျပန္ခ်ဥ္းကပ္လို႔ ျပန္လက္ခံရပါတယ္တဲ့..

ကဲ....ေကာင္းၾကေသးရဲ့လားဗ်ာ..ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ေတာ့ ေဗထိ ဆိုတာနဲ႔ ႏွဲၾကီးတက္နင္းမိျပီး ..ဟက္တက္ၾကီးကြဲေတာ့တာပါပဲ.. အရပ္ကတို႔ေရ.....ဒါေပမယ့္ဝါးမ်ားလို တသက္ တခါပဲ သီးတတ္တဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္ေလေတာ့...ေနာက္ဆက္တြဲေတြရွိေသးပါ့ဗ်ား...ဒီညေတာ့..အိပ္ျပီဗ်ိဳ႕....

Sunday, November 22, 2009

ေျခာက္မူးမင္းသား နွင့္သူ၏ခ်စ္သက္ေဝ

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စာေရးဆရာမ ခင္ခင္ထူး တို႔ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္းျခံမွာ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ စိတ္မမွန္ရွာတဲ့သူေတြ အရပ္အေခၚ အရူးေတြေပါ့ဗ်ာ အလြန္ေပါလိုက္တာ၊ အရြယ္စုံ ဆိုက္စုံပါပဲ၊ ရပ္ကြက္ေပါင္းစုံကလဲ သူတို႔ကို ေကြ်းၾကေမြးၾက အျမင္မေတာ္ရင္ အဝတ္အစားဆင္ေပးၾကေတာ့ သူတို႔ကလဲ အရပ္တကာေရာက္ၾကတာပဲ၊ သူတို႔ကို တျမိဳ့လုံး သိၾကတာမို႔ ခင္ခင္ထူး ေျပာစကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီကာလက ျမင္းျခံသားစစ္မစစ္ သိခ်င္ရင္ အရူးနဲ႔တိုက္ စစ္ရင္သိလိမ့္မယ္ ဆိုသလိုပါပဲ၊ခင္ခင္ထူး ရဲ့ ျမိဳ့ကေလးသူ ဆိုတဲ့ ဝတၱဳထဲမွာ ရာဂုတၱမအိုးတေယာက္ ရဲ့ေသာင္းက်န္းမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ မေပါ့မပါး ျဖစ္ခဲ့ရသူ အရူးမေလးအေၾကာင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလး ဘဝ ကျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေရးထားတာပါ၊
ဒီအရူးေတြ ထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား အရူးႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ အဖို႔ေတာ့ ခုထိေဝခြဲရခက္ေနဆဲပါခင္ဗ်ာ၊...ပထမ အရူးတေယာက္က ဦးေလာကိ ံ တဲ့ ၊ လူေတြကေတာ့ ဘေလာ လို႔ေခၚၾကတယ္၊ သူေသတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိေသးေတာ့ လူၾကီးေတြ ေျပာစကားနဲ႔ပဲ တဆင့္စကားျပန္သိရခဲ့တာပါ၊ ဦးေလာကိ ံပါးစပ္က ေတာင္စဥ္ေရမရာေတြ ေလွ်ာက္ရြတ္ေနေပမဲ့ တခါတေလၾကေတာ့ လူေတြကို ခပ္တည္တည္ ေျပာတဲ့အခါလဲ ရွိတယ္၊ လူတေယာက္နဲ႔ေတြ႔လို႔ ဦးေလာကိ ံက မင္းထီေပါက္လိမ့္မယ္ ေျပာတယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီလူ က ဘာနံပါတ္ထိုးရမလဲ ဘာဆုေပါက္မလဲ ဘာညာဆက္ေမးေနရင္ ပါးစပ္က ကိန္..ကိန္..ေလာကိန္ လို႔ေအာ္ျပီး ေအာ္ခ်င္ရာေတြေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာမ်ိဳးလား၊ ဒီလူကေတာ့ တကယ္ထီေပါက္တယ္၊
တခါတေလၾက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္သြားျပီး ဟင္းရည္အိုးကို တံေထြးေတြ နဲ႔ လွမ္းေထြးတာမ်ိဳးလဲ ဦးေလာကိ ံက လုပ္တတ္တာပဲ၊ မုန္႔ဟင္းခါးသည္က ျပာျပာ ျပာျပာနဲ႔ ေနာက္တအိုး ထပ္ခ်က္ေရာ မုန္႔လာစားသူေတြ တျပဳံၾကီးေရာက္လာလို႔ အဲဒီေန႔က ခ်က္မနိုင္ေအာင္ ေရာင္းရတာမိ်ဳးလဲ ရွိတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ ဦးကင္းလြင္တဲ့ တရုပ္ၾကီးက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ အရက္ဆိုင္ေရာင္းတယ္၊ ဦးေလာကိ ံက ဦးကင္းလြင္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တဲ့ ဒယ္အိုးကိုေသးနဲ႔ ပန္းတဲ့ရက္ဆိုရင္ တရုပ္ၾကီးခါးခ်ိေအာင္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ရတာပဲ၊ အရက္ကလဲ ဘာေရာင္းေကာင္းသလဲမေမးနဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ့ အေဒၚေယာကၤ်ား ဦးၾကီးေမာင္ ကေတာ့ ကုန္ကားတစင္းေထာင္ထားျပီး ရန္ကုန္နဲ႔ ေျပးေနတာေပါ့၊ အခုေနျပည္ေတာ္ၾကပ္ေျပး ေနရာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ပ်ဥ္းမနားေတာင္ၾကား ဆိုျပီး အလြန္ဓါးျပတိုက္တဲ့ေနရာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဓရ ရုံးက အမၾကီး ၃ေယာက္ အဲဒီမွာ သူပုန္က ျပန္ေပးဆြဲသြားလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ Geology မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ လက္မခံလို႔ အတန္းထဲ ေယာက်ၤားေတြခ်ည့္ စာသင္ခဲ့ရပါေသးသဗ်ာ၊ အဲဒီပ်ဥ္းမနားေတာင္ၾကားကို ဓါးျပရန္ကေန အရဲစြန္႔ သြားရတဲ့ တရက္မွာ ဦးေလာကိ ံက ဦးၾကီးေမာင္ကားေပၚလိုက္လာသတဲ႔၊ ဦးေလာကိ ံက ေတာင္ၾကားလဲ ျဖတ္ေမာင္းေရာ ေဟ...ဓါးျပေတြ လာၾက ၾကီးေမာင္ - းီေတာင္ လာျပီ ဆိုျပီး အသားကုန္ေအာ္ေတာ့ တာပဲတဲ့ ၊ ကားလမ္းေဘး ေသနတ္ေတြ ဒါးေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ဓါးျပေတြက သူတို႔ကားကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ျပီး က်န္ခဲ့သတဲ့၊ ဦးေလာကိ ံေသေတာ့ သူ႔အေလာင္းကို ျပင္ထားတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲ သူ႔ဖာသူမီးေလာင္ျပာၾက သြားတာ ေအာက္မွာခင္းထားတဲ့ အိပ္ယာခင္းနဲ႔ သင္ျဖဴးပဲမီးကြ်မ္းသတဲ့ ကုတင္ေတာင္မီးမေလာင္ဘူးတဲ့၊ လူၾကီးေတြ ကေတာ့ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ ၊ အရူးေယာင္ေဆာင္ျပီး ဒဏ္ထမ္းရတာေပါ့၊ ဒီလိုေျပာၾကတာေပါ့ေလ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွန္းမသိလို႔ ဘာမွေတာ့မေျပာနိုင္ပါဘူး၊
ေျခာက္မူးမင္းသားၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးသိသဗ်၊ သိဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ရဲ့ အမာခံ ပြဲၾကည့္ပရိႆတ္ေလ၊ ေနတာကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဓါတ္မီးတိုင္ေအာင္မွာေလ၊ သူကလဲ အရူးေပမဲ့ေခသူေတာ့မဟုတ္ဖူးဗ်၊ သူ႔ရဲ့ အိမ္သူသက္ေဝ မေဟသီက လဲရွိေသးသဗ်၊ ေဒၚသိန္းညြန္႔တဲ့၊ သူတို႔မွာ ကေလးကလဲ ၁၀ ေကာင္ေလာက္ရွိတယ္၊ မနက္လင္းလာရင္ ေဒၚသိန္းညြန္႔ သူ႔ကေလးေတြ တျပံဳေတာင္ၾကီးနဲ႔ ေရတြင္းမွာေရသြားခ်ိဳးေတာ့တာပဲ၊ ေရခ်ိဳးျပီးရင္ သူ႔ကေလးေတြကို အကုန္သနပ္ခါးလိမ္းေပးတာပဲ၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေခြးေတြကို မ်က္ေစ့ထဲသာျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾက ပါေတာ့၊ အညာဆိုတာကလဲ မိုးရြာခဲဘိျခင္း၊ တခါတေလ မိုးရြာတဲ့ညဆိုရင္ သူတို႔ကေလးတအုပ္နဲ႔ ဟိုေျပးသည္ေျပးနဲ႔ ဆူညံပြက္ေနပါေရာလား၊ လသာသာညေတြဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ေျခာက္မူးမင္းသားရဲ့ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြားေပါ့ေလ၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ဆိုၾကကၾကနဲ႔ လိုက္လဲလိုက္ပါေပ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚသိနု္းညြန္႔က ျပဇတ္ေတြ ဘာေတြၾက ဦးေျခာက္မူးထက္ သာသဗ် ၊ တေယာက္ထဲ ေသနတ္တလက္နဲ႔ တဒိုင္းဒိုင္း ပစ္ေနတာမိ်ဳးလား၊ ဇတ္သိမ္းၾကေတာ့ ဘယ္လုိသိမ္းရမွန္းမသိေတာ့ ကိုယ့္နားထင္ကို ေသနတ္ခ်ိန္ျပီးပြဲသိမ္းလိုက္ေတာ့ ျပီးပါေလေရာလား၊
သူတို႔လင္မယား ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲေရာက္လာတာ ဆန္းေတာ့ အဆန္းသားခင္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ မင္းၾကီးစြာေစာ္ကဲ ေခတ္ေလာက္က ဘုရားၾကီးတဆူရွိတယ္၊ ဒီဘုရားၾကီးျပိဳၾကေနတာႏွစ္ေပါင္း၆၀,၇၀ ေလာက္ရွိျပီေပါ့ဗ်ာ၊ ဘုရားျပင္ဖို႔ၾကိဳးစား ၾကေပမဲ့ ဘယ္လိုမွမေအာင္ျမင္ၾကဘူး၊ ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္တဲ့သူေတြ ေသေသကုန္လို႔ ဘယ္သူမွမျပင္ရဲၾကဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၃၀ေလာက္က ဘိုးေတာ္ၾကီးတေယာက္လာျပင္တဲ့ အခိ်န္က စလို႔ သူတို႔လင္မယား ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ၊ ေျခာက္မူးမင္းသားကေတာ့ ေန႔ခင္းဆိုရင္ အရပ္တကာလည္ျပီး ကေနတာပဲ၊ ညဆိုရင္ေတာ့ အိမ္နားက ဓါတ္မီးတိုင္ေအာက္ မွာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခြးတအုပ္နဲ႔အိပ္ၾကတာပဲ၊ ဦးေျခာက္မူးဆီကို ဆရာၾကီးဆိုျပီး စကားစျမီလာေျပာတဲ့သူေတြ လဲ ရွိေသးသဗ်၊ အဲဒီလူေတြနဲ႔စကားေျပာေတာ့ လူေကာင္းပကတိဗ်၊ ေျခာက္မူးမင္းသား ေသေတာ့ အဲဒီလူေတြကပဲ ဂူသြင္းသျဂိဳလ္ လိုက္ၾကတာပါပဲ၊
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ျမိဳ့လည္က ကန္ဦးသုႆန္ကို ဖ်က္ေတာ့ တခိ်ဳ႕လဲ သုႆန္အသစ္ကို ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ေရႊ႔႕ၾကေပမဲ့ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မေရႊ႕ၾကေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အုတ္ဂူအေဟာင္းေတြကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးဖ်က္တဲ့အခါမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၃၀ နီးပါးက ေသသြားတဲ့ ေျခာက္မူးမင္းသားရဲ့ အေလာင္းဟာ မေဆြးမေျမ့ မပုတ္မသိုးပဲ ဘူဒိုဇာေဂၚျပားမွာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ရက္ၾကီး ပါလာလို႔ လူေတြ တအံ့တေၾသာျဖစ္ၾကရပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ခင္ခင္ထူးရဲ့ ဝတၱဳကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္က ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္း ေရးလိုက္မိတာပါပဲ၊

Tuesday, November 17, 2009

ရွဴရွဴငယ္ ပန္ရြယ္ သြန္းတာေၾကာင့္


က်ြန္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးမိုးကုပ္လမ္းက ဇရပ္ကြင္း၊အုန္းဇုံး၊ေခ်ာင္းၾကီး၊ ရြာေတြတဝိုက္ကို ေဖါ့စဖိတ္ေက်ာက္ ရွာေဖြေရး field ဆင္းခဲ့ရတုန္းကေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ဇရပ္ကြင္း ဆိုတဲ့ရြာဟာ အဲဒီနား တဝိုက္မွာေတာ့ အစည္ကားဆုံး ပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က အဲဒီနယ္ဟာ တကယ့္ကို သစ္ေတာ၊ဝါးေတာေတြ ထုထပ္တဲ့အရပ္ပါ၊ ေက်ာ္ဟိန္း၊ေနေအာင္၊ေနာ္လီဇာ၊ တို႔ပါဝင္တဲ့ မီလာရွီကာ စိုင္းေဗဒါ ဆိုတဲ့ ဇတ္ကားကို အုန္းဇုံးရြာနားက ကြင္းသုံးဆယ္စခန္း တဝိုက္မွာရုိက္သြားတာပါ၊

က်ြန္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းက မိတ္ေဆြေတြက သစ္ထုတ္လုပ္ေရးေအာင္ပြဲတခုကို ဖိတ္ပါတယ္၊ ေတာထဲမွာခုတ္လွဲခဲ့တဲ့ လုံးပတ္ လူတရပ္ နီးပါးျမင့္တဲ့ သစ္လုံးၾကီးကို ဇရပ္ကြင္းစခန္းကို သယ္လာနိုင္လို႔ပါ၊ အဲဒီ သစ္လုံးၾကီးကုိ ေတာထဲကေန အျပင္ေရာက္ဖို႔ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတာပါ၊ ခုတ္လွဲခ်ိန္တုန္းက လူအခ်ိဳ႕ ေသခဲ့ရသလို ကားေပၚတင္ျပီး သယ္လာေတာ့လဲ သစ္လုံးၾကီးက ေရွ႕ကိုေရြ႕လာျပီး ကားေခါင္းခန္းကို ေဖါက္ထြက္ကာ ကားေမာင္းသူနဲ႔ သူ႔အေဖၚတို႔ အသက္ဆုံးရျပန္ပါတယ္၊ တခါ ကရိန္းနဲ႔ခ်ခ်ိန္မွာလည္း သံၾကိဳးေတြျပတ္က်ျပီး လူတခ်ိဳ႕ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရကုန္ျပန္ပါတယ္၊ အဲဒီသစ္လုံးၾကီးရဲ့ အေစာင့္ရုကၡစိုး အေၾကာင္းကေတာ့ ဇရပ္ကြင္းမွာ ေျပာစမွတ္ကိုျပဳရတာပဲ၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ဦးျမင့္သိန္းနဲ႔ ရုကၡစိုးနဲ႔ ၾကံဳရပုံေလး ကေတာ့ ဒီလိုခင္ဗ်၊ က်ြန္ေတာ္တို႔က ဇရပ္ကြင္း မွာေနတဲ့အခိ်န္မွာ ဦးျမင့္သိန္းက ဝါးျဖဴေတာင္မွာေနတယ္၊ ဝါးျဖဴေတာင္စခန္းက ရြာအျပင္ ေလာင္တိုက္ကုန္းမွာေလ၊ သူ ဝါးျဖဴေတာင္စခန္းေနလို႔ ၁၅ ရက္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ က်န္းမာေရးက ခ်ဴခ်ာလာတယ္ ဖ်ားတယ္၊ ေတာဆိုေတာ့ ငွက္ဖ်ားပဲ ျဖစ္ရမယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြတိုက္ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြထိုးေပါ့ေလ၊ ဝါးျဖဴေတာင္စခန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက ဆင္စခန္းရွိတယ္၊ ဆင္စခန္းမွာက ဆင္ဦးစီး မိသားစုေတြ၊ ဆင္ပဲ့ခ်ိပ္ေတြ ေနတယ္၊ ဆင္ပဲ့ခ်ိပ္ဆိုတာ ကားစပယ္ယာလိုမ်ိဳး ဆင္စပယ္ယာေပါ့ေလ၊ သိတ္ဆိုးတဲ့ ဆင္ဆိုရင္ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားဖို႔ ေဘးက ဆင္ပဲ့ခ်ိပ္က လိုက္ရတယ္၊ဆင္ဦးစီးက ဆင္ေပၚထိုင္ျပီး ဆင္ဦးကင္းကို ဒါးေျမွာင္နဲ႔ ဆြတာေလာက္ကေတာ့ တခ်ိဳ႔ဆင္ေတြက အေရးမစိုက္ဘူး၊ ေဘးကပဲ့ခ်ိပ္က လွံနဲ႔လိုက္ရေသးတယ္၊ ဆင္ရဲ့လက္ေတြေျခေတြကို လွံနဲ႔ထိုးမွ တခ်ိဳ႕ဆင္ေတြက လမ္းအေျဖာင့္သြားတယ္၊ မုန္က်တဲ့ဆင္ ဆိုရင္ အလုပ္မပ်က္ေအာင္ ဘိန္းေၾကြးရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆင္ဦးစီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆင္မေၾကြးပဲ သူတို႔ပဲ စားပစ္ၾကေတာ့ ဆင္ဦးစီးေတြ ဘိန္းစားျဖစ္ကုန္ၾကတာမ်ားတာပဲ၊ ေအာင္မယ္..သူတို႔ကမွေျပာရတယ္ ရွိေသး ဘိန္းစားမွ မယားခ်စ္ ဆိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာေတာ့ သူတို႔မယားေတြချမာ စားစရာေတာင္ မရွိလို႔ တလည္လည္နဲ႔ အေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းရွာပါတယ္၊

အဲဒီဆင္စခန္းမွာ ဆင္ေတြနာမက်န္းရင္ ကုဖို႔ ဆင္ဆရာဝန္ ဆိုတာလဲရွိတယ္ ဆင္ဆရာဝန္ချမာလဲ ဆင္တြင္မက လူေရာကုရတာပါပဲ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က ဆရာဝန္ဆိုတာ ကလဲ ေတာနယ္မွာ ရွားပါးပစၥည္းေလ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ field ထဲမွာဖ်ားရင္လဲ ရမ္းကုနဲ႔ပဲ ေပ်ာက္ေစလုပ္ရတာပဲ၊ ဆင္ကိုေဆးထိုးတဲ့ အပ္က ဆင္ရဲ့အေရျပားကို ေဖါက္နိုင္ဖို႔ တထြာေလာက္ရွည္တယ္၊ အပ္ၾကီးကလဲ အတုတ္ၾကီး၊ ဦးျမင့္သိန္းေနမေကာင္းတာ ဆင္ဆရာဝန္နဲ႔ ကုတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အလန္႔တၾကားေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ဆင္ေဆးထိုးအပ္ၾကီး မ်က္ေစ့ထဲ သြားျမင္လုိက္လို႔ေလ..၊ ဆင္ဆရာဝန္ကလဲ လူခ်င္းရင္းႏွီးေနေတာ့ သူတတ္စြမ္းသမွ်ေတာ့ ကုေပးရွာတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တေန႔တျခား ပိုပိုဆိုးလာတယ္၊ ေသြးဝမ္းေတြပါလာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေတာမွာ ဒီလိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္း မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို ေလယာဥ္နဲ႔ အျမန္ပို႔လိုက္ရပါတယ္၊ သူလဲ ရန္ကုန္မွာ တလေလာက္ ေဆးကုလိုက္ရပါတယ္၊

ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးျမင့္သိန္း မိန္းမ မေအးသီက ေမးပါတယ္၊ ဟဲ့..နင္တို႔ စခန္းမွာ ခုတ္လွဲထားတဲ့ သစ္တုံးၾကီး ရွိသလားေပါ့၊ ရွိတယ္ အမၾကီးရဲ့ ဘာျဖစ္ လို႔တုန္း လို႔ျပန္ေမးေတာ့ မေအးသီက အေၾကာင္းစုံ ေျပာပါတယ္ ဦးျမင့္သိန္းကို ေဆးကုရင္း ဗမာအမ်ိဳးသမီးတို႔ ထုံးစံအတိုင္း ယၾတာေခ်၊ နတ္ေမး၊ အကုန္လုပ္ပါသတဲ့၊ နတ္ရဲ့ေဟာေျပာခ်က္အရ စခန္းထဲမွာ ခုတ္လွဲထားတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး တပင္ရွိပါသတဲ့၊ အဲဒီ သစ္တုံးမွာေနတဲ့ ရုကၡစိုးက သူ႕ကို ဦးျမင့္သိန္းက ေန႔တိုင္း ေသးနဲ႔ပန္းလို႔ စိတ္အေတာ္ဆိုးေၾကာင္း ၾကာရွည္သီးမခံနိုင္လို႔ ျပဳစားလိုက္ေၾကာင္း၊ ေသေအာင္ပင္ လုပ္ပစ္ခ်င္ေၾကာင္း (ဒါေတာ့.နတ္ကေတာ္ က နဲနဲရႊီးတာထင္ပါရဲ့) ၊ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားလို႔ သူ႔နယ္မဟုတ္ေတာ့လို႔ ဘာမွဆက္မလုပ္နိင္ေၾကာင္း ေျဖပါသတဲ့၊

ဒါနဲ႔ ဦးျမင့္သိန္းေနေကာင္းေတာ့ ေမးၾကည့္အခါ သူက မနက္မ်က္ႏွာသစ္ရင္ ေျခေထာက္ကို ေရစိုမွာစိုးလို႔ သစ္တုံးေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီးမွ သစ္ပါသတဲ့၊ field ထဲမွာဆိုေတာ့ basin ကလဲမရွိဘူးေလ၊ စည္ပုိင္းကေန ခြက္နဲ႔ခပ္သစ္ရတာကိုး၊ ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ရင္းနဲ႔ အလုပ္ ၂ခု တျပိဳင္နက္ျပီးေအာင္ လုပ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္၊ ကဲ..သူက အလုပ္ ၂ခု တခ်ိန္ထဲျပီးခ်င္ေတာ့ ရုကၡစိုးချမာ ေန႔တိုင္း ေအာင့္သက္သက္ခံေနရတာ ေနမွာေပါ့ေလ၊ ႏွာေခါင္းကို လက္တဖက္နဲ႔ပိတ္ျပီး ထီးေဆာင္းျပီးေနရမယ္နဲ႔ တူပါရဲ့၊ ဒီရုကၡစိုးမွာ ထီးကလဲ မရွိ ဆပ္ျပာလဲမရွိရွာလို႔ သည္းညည္းမခံနိုင္တဲ့အဆုံး ေဆာ္ထည့္လိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ့၊

အင္း.....ေတာထဲေတာင္ထဲ ဒီလိုဒီလို အရမ္းအရမ္း ရွဴရွဴပန္းျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ မလြယ္ပါလားေနာ္....

Friday, November 13, 2009

ဘိုးဘိုးေက်ာက္ ကို စားေတာ္တိုက္တဲ့ပြဲ

အျဖဴေရာင္ နတ္သမီးေလး အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္္ပုံျပင္တပုဒ္ အမွတ္တရေရးေပးလိုက္ပါတယ္..
ေမြးေန႔ရွင္ကလဲ နတ္သမီးေလး ဆိုေတာ့ ဘဘေက်ာက္ကလဲ အနဲဆုံးနတ္မင္းၾကီးေတာ့ ျဖစ္မွ နတ္တို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ပုံေျပာလို႔ရမယ္..

ဘဘေက်ာက္တို႔ အညာသားမ်ားကလဲ နတ္ျဖစ္ရတာ အင္မတန္ ဝါသနာပါတယ္ခင္ဗ်၊ အတြင္း ၃၇ မင္း အျပင္ ၃၇ မင္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အညာသားက ခပ္မ်ားမ်ားကိုးဗ်၊ မဇၩိမတိုင္းက သေဘၤာသား ကုလားေလး ေတာင္ အညာမွာမိန္းမလာရေတာ့ ေမြးလာတဲ့သားေတြလဲ နတ္ျဖစ္ကုန္တာပဲ၊ ကဲ..ဘဘေက်ာက္လဲ ေနာက္ ႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ၾကာရင္ ျခံတြင္းဘိုးဘိုးေက်ာက္ ဆိုျပီး နတ္ဘဝကို ေအာ္တိုမက္တစ္ ျဖစ္ေတာ့မွာပါပဲ၊

အိမ္တြင္းကေတာ့ မင္းမဟာဂီရိ ကယူထားေတာ့ ဘေက်ာက္က ျခံတြင္းေနရာယူထားရတာေလ၊ကဗ်ာဆရာသိုးထိန္း ကိုလဲ က်ားထိန္းလို႔ နာမည္ေျပာင္းျပီး ဘိုးဘိုးေက်ာက္ စီးေတာ္က်ား ထိမ္းဖို႔ေခၚထားရေသးတယ္၊ ျခံတြင္းဘိုးဘိုးေက်ာက္ရယ္လို႔ နတ္နန္းမွာ ရွံပန္းထည္စ ေခါင္းမွာစည္းလို႔ ျပံဳးျပဳံးၾကီး ထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဆူဆူညံညံ သံၾကားရင္ ေခြးခ်င္းကိုက္တာေတာင္ ေရွ႕ဆုံးကၾကည့္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ မအယ္၊မယ္ကိ၊မီးငယ္၊မယ္ဆင္၊ဂ်ီးေတာ္ Kom၊ တို႔က ဘိုးဘိုးေက်ာက္ နန္းေရွ႕ကို အရင္ဆုံးေရာက္လာၾကတာပဲ၊ အပ်ိဳၾကီးမမသိရီ နဲ႔ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးတို႔က ပဲမ်ားေနျပီး လူၾကားထဲမတိုးခ်င္သလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့ေလ၊ မယ္ဆု၊မယ္ကိုး၊ ငယ္နိုင္၊မယ္ခေရ၊ မယ္sweet၊ တို႔ ကဘိုးဘိုးေက်ာက္နန္းကို ေရာက္ေၾကာင္း ပန္းဆက္ဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကတာေပါ့၊ ပန္းဝယ္မလို႔ ကန္႔ေကာ္ပန္းသည္ မေက ကို လိုက္ရွာၾကေတာ့ ေဆးမင္ေၾကာင္ဆိုင္က ခ်ိဳသင္း နဲ႔ ဘိုးဘိုးေက်ာက္နတ္နန္းနံေဘးမွာ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး ေတြနဲ႔ ထိုင္ေနၾကတာကိုး၊ သူတို႔က နတ္ေဆြနတ္မ်ိဳးေတြ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေခြးမွလူမထင္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ေပါ့ေလ၊ျဖဴတုတ္တို႔ မိုးမင္းဂ်ီးတို႔မိုးခါးတို႔ ကေလးတသိုက္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ပိုက္ဆံၾကဲမလဲ ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့၊ မပန္နဲ႔ သိဂၤ ီႏြယ္တို႔က ပိုက္ဆံအိပ္ တေတာင္ေလာက္ၾကီးေတြ ကိုင္လာၾကေတာ့ ဟုတ္ျပီေပါ့ေလ..၊ဒါေပမယ့္လည္း အိပ္ၾကီးကိုဖြင့္ အိပ္ေလးကိုထုတ္အိပ္ၾကီးကိုပိတ္ အိပ္ေလးကိုဖြင့္ အိပ္ေလးကိုပိတ္အိပ္ၾကီးကိုျပန္ဖြင့္ နဲ႔ ရႈတ္ရႈက္ခတ္ေနတာနဲ႔ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ဖူး ျဖစ္သြားတာေပါ့၊ သိဂၤါေက်ာ္ကေတာ့ အပ်ိဳၾကီးႏွစ္ေယာက္ကို ဘိုးဘိုးေက်ာက္ကို ၾကက္ေကာင္လုံးေက်ာ္ ဆက္ဖို႔ အေဖၚသြားစပ္တာေပါ့၊
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာကလဲကာလသားေခါင္းကိုလူေထြးဦးစီးတဲ့ ကိုျမစ္က်ိဳး၊ကိုပီတိ၊ဒူကဘာ၊ကိုဘၾကိဳင္၊လင္းေန၊ေတာင္ေပၚသားေလး၊ကိုရြာသားတို႔ ကာလသား တသိုက္ကလဲရွိေနေတာ့ ဘိုးဘိုးေက်ာက္ ကို ဆက္ထားတဲ့ ၾကက္ေကာင္လုံးေက်ာ္ကို အလစ္သုတ္ သြားမွာကလဲ စိုးရိမ္ရေသးတယ္၊

ကဲ..ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ဘိုးဘိုးေက်ာက္ တပါးစာအတြက္ စဥ္းစားလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံး စာကေလးတေကာင္လုံးေက်ာ္ ဖို႔ အတည္ျပဳခ်က္ရသြားတာေပါ့၊ စာကေလးေက်ာ္မယ္လဲ ဆိုေရာ ဘယ္သူမွ မေက်ာ္တတ္တာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး မယ္ျမဴးေလး ဆီ စာကေလးေက်ာ္ ေအာ္ဒါမွာလိုက္ရတာေပါ့၊ ဘိုးဘိုးေက်ာက္ကို စားေတာ္တိုက္ဖို႔ စာကေလးေက်ာ္ၾကီး ကိုလင္ပန္းနဲ႔ရြက္ျပီး ဂ်ီးေတာ္Kom ၊ဦးေဆာင္ခ်ီတက္လာတာ ျမင္ရေတာ့ ဘိုးဘိုးေက်ာက္က လဲ စားရခ်ည့္ေသးေပါ့ေလ၊ ဘိုးဘိုးေက်ာက္က ဆီထမင္းေရာ မပါဘူးလားလို႔ နတ္တို႔တန္ခိုးနဲ႔ ေအာင္သာငယ္ ကိုပူးျပီးေမးလိုက္မိတာ ခုစာေလးေက်ာ္ ခုဆီထမင္း မလုပ္နဲ႔ ဆိုျပီးဝိုင္းရန္ေတြ႔ၾကတာနဲ႔ ဘိုးဘိုးေက်ာက္ လဲ ျပာရီးျပာယာနဲ႔ နတ္နန္းေပၚျပန္ေျပးလို႔ စားေတာ္တိုက္ပြဲ ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆုံးရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ..။

ကိုင္းပုံျပင္ေလး ကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါ နတ္သမီးေရ ..ဘဘအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေနလို႔၊ ေန႔တိုင္း မနက္ ၄နာရီ ထေနရတယ္၊ Many Happy returns of the day to you ပါ နတ္သမီးေရ...၊

Monday, November 9, 2009

ဝံေတြ႔ကိုက္ က်ားနတ္တိုက္


ခ်င္းတြင္းျမစ္ေအာက္ပိုင္း တေၾကာ ကနီနယ္ နဲ႔ မင္းကင္းနယ္ ေတြမွာ field ဆင္းရေတာ့ အဲဒီေဒသေတြ ရဲ့ ဓေလ့ ထုံးစံေလးေတြ သိခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကနီနယ္ နဲ႔ မင္းကင္းနယ္ အစပ္က မဟူေတာင္တန္း နဲ႔ ေရႊသမင္ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ အၾကား သင္ကတုံေခ်ာင္း ေဘးက ရြာအုပ္စုေတြ နဲ႔ ပုထိုးလုံးေခ်ာင္း ေဘး က ဆယ္ရြာေခ်ာင္အုပ္စုေတြ မွာ ဆိုရိုးစကားရွိပါတယ္။ ဝံေတြ႔ကိုက္ က်ားနတ္တိုက္ ပါတဲ့။


ဒီရြာေတြက ပုံေတာင္ ပုံညာေတာင္တန္းၾကီး ရဲ့ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းမွာ ရွိပါတယ္။ ေရႊသမင္ေတာင္တန္း ဆိုရင္လဲ ဗမာျပည္မွာ အင္မတန္ ရႈခင္းလွတဲ့ ေနရာတခုပါ။ ဘူမိေဗဒ ေက်ာက္လႊာစုေတြ ထဲမွာ ေရႊသမင္ formation ဆိုတာ နာမည္ တလုံးနဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟူေတာင္တန္းမွာ တန္ဖိုးနဲ မဟူရာေက်ာက္ ရွာေဖြေရးဆိုျပီး fieldဆင္းေတာ့ သင္ကတုံ ဘက္မွာ စခန္းခ်ၾကပါတယ္။ ေပ၂၀၀၀ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္တန္းကို ေန႔စဥ္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနတာ ငယ္တဲ့အရြယ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းတယ္ မထင္မိေပါင္ဗ်ာ၊ (အခုေတာ့ ၂ ထပ္ ၃ ထပ္ အေဆာက္အဦးေတာင္ ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔႔ပဲ တက္ေတာ့တယ္...း)) အဲဒီအခ်ိန္က ဗမာ့ေက်းလက္ေတြမွာ ရြာတိုင္းက မိန္းမပ်ိဳ ေလးေတြဟာ ယကၠန္းခတ္တတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္တိုင္းနီးပါးကလဲ ယကၠန္းစင္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ညအခါ လသာသာ ယကၠန္းခတ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြဆီကို လူပ်ိဳလွည့္ရတဲ့ အရသာကလဲ ခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ ရင္အခုန္သားခင္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ယကၠန္းခတ္ခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္နဲ႔ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာခ်င္တာေလ။
ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီးကေတာ့ ညအခါ သူ႔ကို လူပ်ိဳလာလွည့္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘိုးေအၾကီးကို ေထာပနာျပဳရွာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီးက စကားထာဖြက္ရွာပါသတဲ့ ကြမ္းကလပ္အာနီ နင္ခ်ီသေလာမခ်ီသေလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘိုးေအၾကီးကလဲမိန္းမတာပိုးတတ္တာ စကားထာၾကမသိရွာဘူးတဲ့ (ေျမးေတြနဲ႔မ်ား ကြာခ်က္ေတာ့)၊ ေနာက္ဆုံးဘယ္လိုမွ အေျဖရွာ မရတဲ့အဆံုး ေျဖမိေျဖရာ ၾကက္တူေရြးေခါင္းၾကီးလို႔ ေျဖပါသတဲ့၊အေျဖမွန္က လြမ္းတတ္တာၾကာျပီ နင္သိသေလာမသိသေလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီးက သူလြမ္းတဲ့အေၾကာင္း သိေစခ်င္တာ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီး ချမာ အဲဒီၾကက္တူေရြးေခါင္းၾကီးကိုပဲ အေျဖမွန္လုပ္ျပီး ျပန္ၾကိဳက္လိုက္ပါသတဲ့ (ကဲ..သူတို႔ျပန္ၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့လဲေနာ္)။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကက္တူေရြးေခါင္းၾကီး အားကိုးနဲ႔ လူပ်ိဳေတာ့လွည့္ခဲ့တာပဲ အဲဒီအရပ္နဲ႔ နဖူးစာမွင္ေရၾကဲခဲ့ ထင္ပါ့ ရန္ကုန္ကို original အတိုင္းပဲ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။


အဲဒီကာလက မဟူေတာင္ရိုး နဲ႔ ပုံေတာင္ပုံညာဘက္မွာ ေတာဆင္အုပ္ေတြ က်ားေတြကလဲ ရွိေသးခင္ဗ်၊ အခုေတာ့ အကုန္ကုန္ျပီနဲ႔ တူပါရဲ့။ က်ားေတြကေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရံုနဲ႔ ရြာေတြဘက္ကို ဆင္းမလာတတ္ပါဘူး။ ဆင္းလာလို႔ က်ားဆြဲသြားရင္လဲ ယကၠန္းခတ္တဲ့ အပ်ိဳမေလးေတြ ေရြးျပီးဆြဲတတ္တာေၾကာင့္ နတ္က်ားမို႔သာ ဒီလိုဆြဲတယ္ဆိုျပီး က်ားဆြဲခံရရင္ နတ္ကက်ားနဲ႔ တိုက္တယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ဝက္ဝံေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ ဝက္ဝံေတြလဲ ဗမာျပည္မွာ ရွားပါးသတၱဝါ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဝံသည္းေခ်က နာမည္ၾကီးတာကိုး၊ တေပါင္းတန္ခူး ကာလေတြမွာ ေတာထဲက အရုိင္းေပါက္တဲ့ တယ္ပင္ကအသီးေတြ မွည့္ခ်ိန္ဆိုရင္ တယ္ပင္ေအာက္မွာ ဝံနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ၈၀%ေလာက္ ေသခ်ာပါတယ္။ တယ္သီးမွည့္က တယ္ခ်ိဳတာကိုးခင္ဗ်။ ေမႊးကလဲေမႊးတယ္၊ တယ္သီးမွည့္ရရင္ေတာ့ ေကာက္ျပီးအျမန္သာေျပးေပေတာ့။ ဝံနဲ႔ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေတြ႔တဲ့ေနရာ သူကကိုယ့္ကို ေဆာ္မွာပဲ။ ဒီေကာင္ေတြ ပတပ္ရပ္လိုက္ရင္ လူတရပ္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးျမင့္တယ္။ ဝံကေတာ့ေတြ႔ရင္ ကိုက္ပါသတဲ့။


ဆင္သြားလမ္းျဖစ္ဆိုတဲ့ ဗမာစကားပုံကို အဲဒီေရာက္မွပဲ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္တယ္၊ ဆင္အုပ္တအုပ္သြားထားျပီဆိုရင္ အဲဒီဆင္အုပ္သြားထားတဲ့ ေနရာဟာ လွည္းတစီးေမာင္းလို႔ရေအာင္ လမ္းၾကီးျဖစ္ျပီးက်န္ခဲ့တာပါ။ ဆင္ရဲ့သဘာဝအသိဉာဏ္ဟာ ဘယ္လိုသိၾကသလဲေတာ့ မသိပါ၊ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ ဆင္သြားတဲ့ဆင္လမ္းေတြဟာ အတက္အဆင္း အင္မတန္နဲပါးျပီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆင္လမ္းကို အထူးဦးစားေပး ေရြးခ်ယ္သြားတတ္ပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ကႆပကို ေတာလမ္းကေန မိုင္၄၀ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးသြားတုန္းက ေတာဆင္လမ္းအတိုင္းသြားတာ အေတာ္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။


ကဲ......နတ္တိုက္တဲ့နတ္က်ားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသလဲဆိုတာ ဆက္ၾကစို႔လား.....။မဟူေတာင္တန္းရဲ့ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းဟာ သလင္းအႏြယ္ဝင္ fancy ေက်ာက္ေတြထြက္ျပီး အေနာက္ဖက္ျခမ္းမ်ာေတာ့ ေဆးဘက္ဝင္တဲ့ အပင္ေတြေပါက္တယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မတ္ေစာက္တဲ့အေရွ႕ဘက္အျခမ္းကို အတက္အဆင္းလုပ္ျပီး ေန႔တိုင္းရြာျပန္ေနရေတာ့ တပတ္ေလာက္ ေတာထဲမွာစခန္းခ်ျပီးေနၾကဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ ေတာထဲမွာပဲ သစ္ခုတ္ဝါးခုတ္ျပီး ယာယီတဲေလးေတြ ေဆာက္ျပီးေနၾကတာေပါ့။ ရြာခံအလုပ္သမား ၅ေယာက္ေလာက္နဲ႔ပါ၊ နယ္ေျမကလဲ ေအးခ်မ္းသာယာေတာ့ လုံျခံဳေရးအတြက္ ရဲကိုေတာင္ေပၚ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြကလဲ တူမီးေသနတ္ ကိုယ္စီပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔တူမီးေတြကို အျမဲေနာက္တယ္ ေရွ႕ေလးေနာက္ေျခာက္ငါေပါင္းဆယ့္တစ္ ပစ္သမွ် အကုန္မွန္...။ မဟူေတာင္ေၾကာမွာ ေတာထဲေနေပမဲ့ အစားအေသာက္ေတာ့ မရွားဘူးခင္ဗ်။ ေတာၾကက္ေတြ၊ရစ္ေတြကေပါ၊ ဖြတ္ေတြပဒတ္ေတြကေပါ၊ ေတာၾကက္ဟင္းခါးသီးျခံဳေလး ေတြကလဲ ေတာင္အႏွံ႔ ၾကိဳက္သေလာက္ခူး။ အဲ..ထူးျခားတာေလးတခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ ဒီကိစၥကို သတၱေဗဒပညာရွင္မ်ား သိမယ္ထင္တာပဲ၊ ပဒတ္အထီးမွာ ႏွစ္ေခ်ာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုလဲေတာ့ မသိဘူး၊ တေခ်ာင္းမအား တေခ်ာင္းဆိုရေအာင္လဲ ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပိဳင္တူသုံးလို႔မွမရတာ....။ ေတြးရခက္ၾကီးေနာ္......။


မဟူေတာင္တန္းေပၚ ေနတဲ့တရက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကေန စခန္းခ်တဲ့ တဲေလးေတြဆီ ျပန္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ စကားတေျပာေျပာေပါ့ေလ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အလုပ္သမား ခင္ေမာင္ဝင္းက သစ္ပင္တပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း.....ဟာ...ဆရာ..ဟိုမွာ..ဟိုမွာ.. သစ္ကေလး..သစ္ကေလး..ေပါ့ေလ၊ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေပ်ာက္ေလးေတြနဲ႔ က်ားသစ္ေလးတေကာင္ ..သစ္ပင္ေပၚမွာရွိေနတယ္၊ ဒီေကာင္က သိတ္အေကာင္မၾကီးဘူး ဆိုေပမဲ့ ေခြးတေကာင္နီးနီးေတာ့ ရွိေနျပီ။ ခင္ေမာင္ဝင္းက ပစ္ခ်လိုက္ရမလား ဆရာတဲ့၊ ဒီေကာင္ကလဲ သူ႔တူမီးစြမ္းျပခ်င္ေနတာကိုး။ မင္းသေဘာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ..ဒုန္း....ကနဲ ပစ္ခ်လိုက္တာ ပစ္တဲ့ဘက္နဲ႔ ေရွာင္တဲ့ဘက္ ကိုက္သြားလို႔လားမသိေပါင္ခင္ဗ်ာ ...က်ားသစ္ေလးချမာ သစ္ပင္ေပၚက ကားယားက်လာတယ္။ ရလာတဲ့က်ားသစ္ေလးနဲ႔ ျပန္လာခ်ိန္မွာ စခန္းမွာလဲ ဖြတ္သားေက်ာ္နဲ႔ ခင္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ တဲေပၚကို ဖြတ္မြဲတေကာင္ တက္လာလို႔ ထမင္းခ်က္ အလုပ္သမားေလး ေက်ာ္သန္းက လက္ျမန္ေျချမန္ ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ဖြတ္ချမာကိစၥေခ်ာသြားရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ရန္ကုန္ရုံးက ေငြေရာက္မလာေသးလို႔ ပိုက္ဆံျပတ္ေနခ်ိန္ ဖြတ္မြဲက တက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေသတာ ေအးတယ္ေပါ့။ အဲဒီေန႔ညစာကေတာ့ ဖြတ္သားေက်ာ္နဲ႔ က်ားသစ္သားဟင္းေပါ့ဗ်ာ၊ က်ားသစ္သား အရသာ ဘယ္လိုေနသလဲေတာ့ မေမးပါနဲ႔ေတာ့ခင္ဗ်ာ..၊ သူမ်ားအသားကေတာ့ အားလုံးအတူတူပါပဲ၊ ၾကမ္းတာနဲ႔နုတာ အဆီမ်ားတာနဲ႔နဲတာ ဒါပဲကြာတာပါပဲ။


အဲဒီညက ထူးျခားတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္း မနီးမေဝးမွာ က်ားတစ္သံေတြ ၾကားေနရေတာ့တာပါပဲ။ က်ားတစ္တယ္ဆိုတာ က်ားေအာ္သံတမ်ိဳးပါပဲ တိန္..တိန္..နဲ႔ ျမည္သလိုပါပဲ။ ဟိန္းတာေဟာက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မနက္လင္းေတာ့ အနီးအနား ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ေတာ့ ညက စခန္းနား လာသြားတဲ့ က်ားေျခရာလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ အေကာင္ကမေသးဘူးခင္ဗ် ၊ က်ားေျခရာအဝိုင္းက ၅ လကၼ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ ေတာရိုင္းက်ားဆိုတာ လူနံ႔ရရင္ လာခဲပါတယ္၊ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်ားသစ္သားစားထားေတာ့ က်ားသစ္နံ႔ရျပီး က်ားကသူ႔နယ္မွာ ရန္သူဝင္တယ္ထင္လို႔ ရန္လုပ္ခ်င္လို႔ လာတာေနမွာေပါ့ေလ။


ဒါေပမဲ့....နတ္ချမာ သူ႔ရွိစုမဲ့စု က်ားေလး ဟင္းအိုးထဲေရာက္သြားမွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိ သူ႔က်ားသူ ျပာရီးျပာယာေခၚျပီး ျပန္ေျပးသြားထင္ပါရဲ့..၊ ေနာက္ထပ္ ေပၚကိုမလာေတာ့ပါခင္ဗ်ာ....။

Monday, November 2, 2009

ေစာင္းအိုလုလင္ နဲ႔ သရဲဖြားဖြား


ေစာင္းအိုကေလး တလက္ကို တီးျပီး အဖြား အရြယ္ သရဲ ကို သီခ်င္း ဆိုျပီး ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ ရဖူးတယ္ ဆိုရင္ ယုံနိုင္ ၾကပါ့မလား ခင္ဗ်ာ.......

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ဘဝ က ဆရာၾကီး ေစာင္း ဦးဘသန္း တေယာက္ ျမင္းျခံ မွာ ကာလ အတန္ၾကာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္ ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က ေက်ာင္းေတြ ကလဲ ဟိုအေရးအခင္း သည္အေရးအခင္း နဲ႔ ခနခန ပိတ္ၾကေလေတာ့ ..ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တေတြ ဆရာၾကီး ေစာင္း ဦးဘသန္း ရဲ့ တပည့္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက ရဖူးပါတယ္.... ဒီလို ေရးျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို ေစာင္းဆရာ အေက်ာ္ အေမာ္ ရယ္လို႔ေတာ့ အထင္ေတြ မၾကီး လိုက္ပါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ ချမာ ဂီတ နဲ႔ အထုံ ပါရမီ ပါသမွ်ကို ကိုယ္ရည္ေသြး ေျပာရရင္ ....ပိုးသာကုန္ ေမာင္က်ံဳ အဲေလ ဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ေက်ာက္ ေစာင္းမတတ္ ခဲ့ရွာပါဘူး.... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က အတီးသာ မစြန္ပါတာ.. အဆိုမွာေတာ့ သိတ္မည့ံလွဖူး လို႔ ေျပာၾကတာပဲ... (အဟဲ..နဲနဲေတာ့ ရွက္သား..ၾကြားရာၾကေနမလား လို႔ ) သီခ်င္းၾကီး နဲနဲ ပါးပါး နဲ႔ ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းေတြ အျပတ္ဟဲ နိုင္ပါတယ္....ဆရာၾကီး ေစာင္းဦးဘသန္းရဲ့ ပြဲၾကိဳက္ခင္ ဆိုရင္ ေအးေဆး လာထားပဲ...ကြ်န္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုစိုး ကေတာ့ ဆရာၾကီးပညာအေမြကို အေတာ္ရ လိုက္ပါတယ္..

ကြ်န္ေတာ္ တို႔ သူငယ္ခ်င္း တေတြ ေက်ာင္းေတြ ျပီးၾကလို႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္ၾကတဲ့ အခါ ရန္ကုန္မွာ အားလုံးလာ စုမိၾကပါတယ္.. စုမိတဲ့ ေနရာကလဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ နယ္ေျမပါ ။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ရန္ကုန္ ပညာေရး တကၠသိုလ္ အတြင္းမွာ ဖြင့္တဲ့ RL သင္တန္း (မွတ္ပုံတင္ ေရွ႕ေန လို႔ ေခၚတယ္ထင္တာပဲ)၊ ကိုလာတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ ဘူမိေဗဒေလ့လာေရး နဲ႔ ဓါတ္သတၱဳ ရွာေဖြေရး ဦးစီးဌာနမွာ အလုပ္ဝင္တယ္ ။

အဲဒီ အခ်ိန္က အေဝးသင္ တကၠသိုလ္ ဆိုတာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ စာေပးစာယူ သင္တန္းဌာန အေနနဲ႔ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ လက္ရွိ သထုံလမ္း ေနရာမွာပါပဲ။ အဲဒီ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ စာေပးစာယူ သင္တန္း နဲ႔ ပညာေရး တကၠသိုလ္ က နဝေဒး ေဆာင္တို႔ အၾကားမွာ ပညာေရး တကၠသိုလ္ စာေပးစာယူ သင္တန္းဌာန ရွိတယ္။ သင္တန္းဌာနမွဴးက ဆရာၾကီး ဦးသန္႔ဇင္ ပါ၊ အဲဒီသင္တန္းဌာန ရဲ့ ရံုးေနရာဟာ နဂိုက တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ ဆရာၾကီးေတြ အိမ္ပါ။ အိမ္ဆိုေတာ့ အိမ္ ရဲ့ အဂၤါရပ္ နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ မီးဖို၊ ကားဂိုေထာင္၊ အကုန္ပါဝင္ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာၾကီး က ပညာေရးတကၠသိုလ္ မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ RL သင္တန္းကို ျမင္းျခံ ကလာတက္တဲ့ တူေတာ္ေမာင္ ရယ္၊ တူေတာ္ေမာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရယ္ ကားဂိုေထာင္ မွာလာေရာက္ စခန္းခ်တာကို ခြင့္ျပဳထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိတဲ့ ေနရာ ဆိုေတာ့ ေသာၾကာည နဲ႔ စေန၊တနဂၤေႏြ လိုေန႔ေတြ မွာ သြား ကဲေတာ့တာ ပဲ၊ ရံုးပိတ္ရက္ေတြ မွာေပါ့။ ဖဲရိုက္ၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္စားၾက ေသာက္ၾက၊ စကားေတြေျပာၾကေပါ့ေလ၊ သီခ်င္း ဆိုတဲ့အခါ ဆိုေပါ့။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာ သရဲ ဖြားဖြား နဲ႔ ေတြ႔ၾကေတာ့ တာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာကို အေပၚထပ္က အခန္းက ေကာင္းေတာ့ အဲဒီအခန္း မွာပဲ သံုးတယ္၊ အဲဒီအခန္း ကို သုံးေနလို႔ တံခါးပိတ္ထားရင္ တံခါးလက္ကိုင္ ကို တခ်ပ္ခ်ပ္ လာလွည့္ေနတာပဲ၊ အျပင္က လူဝင္ခ်င္လို႔ လွည့္သလားဆိုျပီး တံခါးဖြင့္ ၾကည့္ရင္ အျပင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိ၊ တံခါးျပန္ပိတ္ရင္ တံခါးလက္ကိုင္ ကို တခါလာလွည့္ျပန္ေရာ၊ ေနာက္ေတာ့ ေယာက်ၤားေလး ေတြခ်ည့္ဆိုေတာ့ တံခါးကို ဖြင့္ထားရင္လဲ တံခါးကိုလာ ပိတ္ေပးတယ္၊ ေရခ်ိဳးတာ မၾကည့္ရဲ လို႔ထင္ပါရဲ့..။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ အဲလိုလာ လုပ္တာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွေတာ့ မေၾကာက္ၾကဘူးေပါ့။ ဘာလို႔ ေရခ်ိဳးခန္း ကိုမွ လာလာလုပ္ သလဲဆိုတာ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာ ေနသြားတဲ့ ဆရာတေယာက္ရဲ့ အေမအို ဟာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေခ်ာ္လဲျပီး ပြဲျခင္းျပီး ဆုံးသြားတယ္ လို႔သိရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က သရဲဖြားဖြား လို႔ပဲ ေခၚတယ္၊ သရဲဖြားဖြားက ညၾကရင္ ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးကို ပိတ္တာ ဖြင့္တာေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေအာက္ထပ္မွာ ဖဲရိုက္ေနၾကရင္ အေပၚထပ္က ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပစၥည္းေတြ တြန္းေရႊ႕တဲ့ အသံ ၊ ပုလင္းခြံ လိုမ်ိဳးကို ဂလံုး ဂလုံးနဲ႔ လိွမ့္ပစ္တဲ့ အသံေတြ တလစပ္ လုပ္ေနတာပဲ။ အဲလို လုပ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ဂရုမစိုက္ျပန္ေတာ့ ေနာက္တမ်ိဳး လုပ္ျပျပန္ေရာ။ ေသာက္ေရအိုးက ေရခြက္ကို တခြပ္ခြပ္ မ ေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က သူဘာလုပ္ျပျပ ဖုတ္ေလသည့္ ငပိ ရွိသည္ မထင္ေတာ့ သူ႔ချမာ အေတာ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ရွာမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂစ္တာတီးျပီး ဆူေနရင္ေတာ့ ဖြားဖြားက သိတ္သည္းညည္းခံ နိုင္ပုံ မရေတာ့ပါဘူး။ နားအေတာ္ ညီး လို႔လားမသိပါဘူး နဲနဲ ပိုၾကမ္းျပတယ္၊ ရံုးခန္းထဲ က ပန္ကာၾကီး ရဲ့ခလုတ္ ကိုမဖြင့္ပါပဲ ပန္ကာက ပုခက္လႊဲ သလို လႊဲျပေနတာ။ ပန္ကာလည္ သလိုလဲ မဟုတ္ ။ ေရွ႕ေနာက္ လႊဲေနတာ ။ ကိုယ္က ပိုျပီးဆူျပရင္ သူကပိုျပီး ျပင္းျပင္းလႊဲေပးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဂီတာမတီးပဲ ကိုစိုးက ေစာင္းတီးတဲ့ ညဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ ေတာ့ပဲ ျငိမ္ေနေတာ့ တာပဲ။ အေပၚထပ္ကလဲ ဘာသံမွ မၾကားေတာ့။ တအိမ္လုံး ဆိပ္ျငိမ္သြားတာပဲ။ ကိုစိုး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ ချမာ သူမ်ားေတြ ဖဲဝိုင္းေကာင္း ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေစာင္းတလက္ နဲ႔ စည္းေလးဝါးေလး ကိုင္ျပီး သီခ်င္းဆိုလိုက္ရတာ၊ အဖြားၾကီး ဆိုေတာ့ အဲလို သာသာယာယာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ၾကိဳက္ထင္ပါရဲ့၊ အနီးအနားမွာ လူေနအိမ္ေျခ ရယ္လို႔ မရွိလွပဲ ဆိပ္ျငိမ္တဲ့ ေနရာမွာ ညအခါ ေစာင္းသံၾကားရတာ လူမေျပာနဲ႔ သရဲေတာင္ ေၾကြလုေၾကြခင္ ျဖစ္သြားပုံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေစာင္းပဲ အျမဲတီးေန လို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး ဟိုအသံ ဒီအသံေပးတာ မၾကားရ သေလာက္ပါပဲ။ သရဲဖြားဖြား လဲ ေစာင္းသံ နားမေထာင္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ထင္ပါရဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုဘာမွ အေႏွာက္အယွက္ ထပ္ေပးတာ မရွိေတာ့ဘူး။

ေစာင္းအိုေလး တလက္နဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုျပီး သရဲဖြားဖြား ကို ေဖ်ာ္ေျဖ ေပးခဲ့ရတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ဘဝမွာ အမွတ္တရေလး တခုပါပဲ.....။

ျပီးခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္က အလုပ္နာရီ ခ်ိန္ေတြ႔ ေလ်ာ့လို႔ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမ်ား ရွိလာတာေၾကာင့္ blog ေလးဖြင့္ျပီးစာေလးေရးျဖစ္ပါတယ္။အားလပ္ခ်ိန္မ်ားေတာ့ က်ေနာ့္ bank account မွာ ခါလီျပလာတာေၾကာင့္ ဒီလကစလို႔ တပတ္မွာ ၇ ရက္ အလုပ္လုပ္ရပါမယ္၊ တလစာ စာေရးျပီး အဂၤါေန႔တိုင္း schedule တင္ထားပါတယ္။ အရင္လို ဂဒီးဂဒီး လာမလည္နိုင္တာ ညီငယ္ ႏွမငယ္မ်ားနားလည္ေပးၾကပါ။ စာလည္ဖတ္ၾကတဲ့ မီးငယ္နဲ႔ မယ္ဆင္တို႔ စာေကာင္းေလးဖတ္ရရင္ ကိုၾကီးေက်ာက္ ကို လက္တို႔ၾကပါဦး။ ဘေလာ့ရြာဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရွိသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္စီးပါ မီးငယ္ေရ။