ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စာေရးဆရာမ ခင္ခင္ထူး တို႔ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္းျခံမွာ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ စိတ္မမွန္ရွာတဲ့သူေတြ အရပ္အေခၚ အရူးေတြေပါ့ဗ်ာ အလြန္ေပါလိုက္တာ၊ အရြယ္စုံ ဆိုက္စုံပါပဲ၊ ရပ္ကြက္ေပါင္းစုံကလဲ သူတို႔ကို ေကြ်းၾကေမြးၾက အျမင္မေတာ္ရင္ အဝတ္အစားဆင္ေပးၾကေတာ့ သူတို႔ကလဲ အရပ္တကာေရာက္ၾကတာပဲ၊ သူတို႔ကို တျမိဳ့လုံး သိၾကတာမို႔ ခင္ခင္ထူး ေျပာစကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီကာလက ျမင္းျခံသားစစ္မစစ္ သိခ်င္ရင္ အရူးနဲ႔တိုက္ စစ္ရင္သိလိမ့္မယ္ ဆိုသလိုပါပဲ၊ခင္ခင္ထူး ရဲ့ ျမိဳ့ကေလးသူ ဆိုတဲ့ ဝတၱဳထဲမွာ ရာဂုတၱမအိုးတေယာက္ ရဲ့ေသာင္းက်န္းမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ မေပါ့မပါး ျဖစ္ခဲ့ရသူ အရူးမေလးအေၾကာင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလး ဘဝ ကျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေရးထားတာပါ၊
ဒီအရူးေတြ ထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား အရူးႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ အဖို႔ေတာ့ ခုထိေဝခြဲရခက္ေနဆဲပါခင္ဗ်ာ၊...ပထမ အရူးတေယာက္က ဦးေလာကိ ံ တဲ့ ၊ လူေတြကေတာ့ ဘေလာ လို႔ေခၚၾကတယ္၊ သူေသတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိေသးေတာ့ လူၾကီးေတြ ေျပာစကားနဲ႔ပဲ တဆင့္စကားျပန္သိရခဲ့တာပါ၊ ဦးေလာကိ ံပါးစပ္က ေတာင္စဥ္ေရမရာေတြ ေလွ်ာက္ရြတ္ေနေပမဲ့ တခါတေလၾကေတာ့ လူေတြကို ခပ္တည္တည္ ေျပာတဲ့အခါလဲ ရွိတယ္၊ လူတေယာက္နဲ႔ေတြ႔လို႔ ဦးေလာကိ ံက မင္းထီေပါက္လိမ့္မယ္ ေျပာတယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီလူ က ဘာနံပါတ္ထိုးရမလဲ ဘာဆုေပါက္မလဲ ဘာညာဆက္ေမးေနရင္ ပါးစပ္က ကိန္..ကိန္..ေလာကိန္ လို႔ေအာ္ျပီး ေအာ္ခ်င္ရာေတြေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာမ်ိဳးလား၊ ဒီလူကေတာ့ တကယ္ထီေပါက္တယ္၊
တခါတေလၾက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္သြားျပီး ဟင္းရည္အိုးကို တံေထြးေတြ နဲ႔ လွမ္းေထြးတာမ်ိဳးလဲ ဦးေလာကိ ံက လုပ္တတ္တာပဲ၊ မုန္႔ဟင္းခါးသည္က ျပာျပာ ျပာျပာနဲ႔ ေနာက္တအိုး ထပ္ခ်က္ေရာ မုန္႔လာစားသူေတြ တျပဳံၾကီးေရာက္လာလို႔ အဲဒီေန႔က ခ်က္မနိုင္ေအာင္ ေရာင္းရတာမိ်ဳးလဲ ရွိတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ ဦးကင္းလြင္တဲ့ တရုပ္ၾကီးက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ အရက္ဆိုင္ေရာင္းတယ္၊ ဦးေလာကိ ံက ဦးကင္းလြင္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တဲ့ ဒယ္အိုးကိုေသးနဲ႔ ပန္းတဲ့ရက္ဆိုရင္ တရုပ္ၾကီးခါးခ်ိေအာင္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ရတာပဲ၊ အရက္ကလဲ ဘာေရာင္းေကာင္းသလဲမေမးနဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ့ အေဒၚေယာကၤ်ား ဦးၾကီးေမာင္ ကေတာ့ ကုန္ကားတစင္းေထာင္ထားျပီး ရန္ကုန္နဲ႔ ေျပးေနတာေပါ့၊ အခုေနျပည္ေတာ္ၾကပ္ေျပး ေနရာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ပ်ဥ္းမနားေတာင္ၾကား ဆိုျပီး အလြန္ဓါးျပတိုက္တဲ့ေနရာေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဓရ ရုံးက အမၾကီး ၃ေယာက္ အဲဒီမွာ သူပုန္က ျပန္ေပးဆြဲသြားလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ Geology မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ လက္မခံလို႔ အတန္းထဲ ေယာက်ၤားေတြခ်ည့္ စာသင္ခဲ့ရပါေသးသဗ်ာ၊ အဲဒီပ်ဥ္းမနားေတာင္ၾကားကို ဓါးျပရန္ကေန အရဲစြန္႔ သြားရတဲ့ တရက္မွာ ဦးေလာကိ ံက ဦးၾကီးေမာင္ကားေပၚလိုက္လာသတဲ႔၊ ဦးေလာကိ ံက ေတာင္ၾကားလဲ ျဖတ္ေမာင္းေရာ ေဟ...ဓါးျပေတြ လာၾက ၾကီးေမာင္ - းီေတာင္ လာျပီ ဆိုျပီး အသားကုန္ေအာ္ေတာ့ တာပဲတဲ့ ၊ ကားလမ္းေဘး ေသနတ္ေတြ ဒါးေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ဓါးျပေတြက သူတို႔ကားကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ျပီး က်န္ခဲ့သတဲ့၊ ဦးေလာကိ ံေသေတာ့ သူ႔အေလာင္းကို ျပင္ထားတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲ သူ႔ဖာသူမီးေလာင္ျပာၾက သြားတာ ေအာက္မွာခင္းထားတဲ့ အိပ္ယာခင္းနဲ႔ သင္ျဖဴးပဲမီးကြ်မ္းသတဲ့ ကုတင္ေတာင္မီးမေလာင္ဘူးတဲ့၊ လူၾကီးေတြ ကေတာ့ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ ၊ အရူးေယာင္ေဆာင္ျပီး ဒဏ္ထမ္းရတာေပါ့၊ ဒီလိုေျပာၾကတာေပါ့ေလ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွန္းမသိလို႔ ဘာမွေတာ့မေျပာနိုင္ပါဘူး၊
ေျခာက္မူးမင္းသားၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးသိသဗ်၊ သိဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ရဲ့ အမာခံ ပြဲၾကည့္ပရိႆတ္ေလ၊ ေနတာကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဓါတ္မီးတိုင္ေအာင္မွာေလ၊ သူကလဲ အရူးေပမဲ့ေခသူေတာ့မဟုတ္ဖူးဗ်၊ သူ႔ရဲ့ အိမ္သူသက္ေဝ မေဟသီက လဲရွိေသးသဗ်၊ ေဒၚသိန္းညြန္႔တဲ့၊ သူတို႔မွာ ကေလးကလဲ ၁၀ ေကာင္ေလာက္ရွိတယ္၊ မနက္လင္းလာရင္ ေဒၚသိန္းညြန္႔ သူ႔ကေလးေတြ တျပံဳေတာင္ၾကီးနဲ႔ ေရတြင္းမွာေရသြားခ်ိဳးေတာ့တာပဲ၊ ေရခ်ိဳးျပီးရင္ သူ႔ကေလးေတြကို အကုန္သနပ္ခါးလိမ္းေပးတာပဲ၊ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေခြးေတြကို မ်က္ေစ့ထဲသာျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾက ပါေတာ့၊ အညာဆိုတာကလဲ မိုးရြာခဲဘိျခင္း၊ တခါတေလ မိုးရြာတဲ့ညဆိုရင္ သူတို႔ကေလးတအုပ္နဲ႔ ဟိုေျပးသည္ေျပးနဲ႔ ဆူညံပြက္ေနပါေရာလား၊ လသာသာညေတြဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ေျခာက္မူးမင္းသားရဲ့ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြားေပါ့ေလ၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ဆိုၾကကၾကနဲ႔ လိုက္လဲလိုက္ပါေပ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚသိနု္းညြန္႔က ျပဇတ္ေတြ ဘာေတြၾက ဦးေျခာက္မူးထက္ သာသဗ် ၊ တေယာက္ထဲ ေသနတ္တလက္နဲ႔ တဒိုင္းဒိုင္း ပစ္ေနတာမိ်ဳးလား၊ ဇတ္သိမ္းၾကေတာ့ ဘယ္လုိသိမ္းရမွန္းမသိေတာ့ ကိုယ့္နားထင္ကို ေသနတ္ခ်ိန္ျပီးပြဲသိမ္းလိုက္ေတာ့ ျပီးပါေလေရာလား၊
သူတို႔လင္မယား ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲေရာက္လာတာ ဆန္းေတာ့ အဆန္းသားခင္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲမွာ မင္းၾကီးစြာေစာ္ကဲ ေခတ္ေလာက္က ဘုရားၾကီးတဆူရွိတယ္၊ ဒီဘုရားၾကီးျပိဳၾကေနတာႏွစ္ေပါင္း၆၀,၇၀ ေလာက္ရွိျပီေပါ့ဗ်ာ၊ ဘုရားျပင္ဖို႔ၾကိဳးစား ၾကေပမဲ့ ဘယ္လိုမွမေအာင္ျမင္ၾကဘူး၊ ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္တဲ့သူေတြ ေသေသကုန္လို႔ ဘယ္သူမွမျပင္ရဲၾကဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၃၀ေလာက္က ဘိုးေတာ္ၾကီးတေယာက္လာျပင္တဲ့ အခိ်န္က စလို႔ သူတို႔လင္မယား ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ၊ ေျခာက္မူးမင္းသားကေတာ့ ေန႔ခင္းဆိုရင္ အရပ္တကာလည္ျပီး ကေနတာပဲ၊ ညဆိုရင္ေတာ့ အိမ္နားက ဓါတ္မီးတိုင္ေအာက္ မွာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခြးတအုပ္နဲ႔အိပ္ၾကတာပဲ၊ ဦးေျခာက္မူးဆီကို ဆရာၾကီးဆိုျပီး စကားစျမီလာေျပာတဲ့သူေတြ လဲ ရွိေသးသဗ်၊ အဲဒီလူေတြနဲ႔စကားေျပာေတာ့ လူေကာင္းပကတိဗ်၊ ေျခာက္မူးမင္းသား ေသေတာ့ အဲဒီလူေတြကပဲ ဂူသြင္းသျဂိဳလ္ လိုက္ၾကတာပါပဲ၊
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ျမိဳ့လည္က ကန္ဦးသုႆန္ကို ဖ်က္ေတာ့ တခိ်ဳ႕လဲ သုႆန္အသစ္ကို ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ေရႊ႔႕ၾကေပမဲ့ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မေရႊ႕ၾကေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အုတ္ဂူအေဟာင္းေတြကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးဖ်က္တဲ့အခါမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၃၀ နီးပါးက ေသသြားတဲ့ ေျခာက္မူးမင္းသားရဲ့ အေလာင္းဟာ မေဆြးမေျမ့ မပုတ္မသိုးပဲ ဘူဒိုဇာေဂၚျပားမွာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ရက္ၾကီး ပါလာလို႔ လူေတြ တအံ့တေၾသာျဖစ္ၾကရပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ခင္ခင္ထူးရဲ့ ဝတၱဳကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္က ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္း ေရးလိုက္မိတာပါပဲ၊
No comments:
Post a Comment