ခ်င္းတြင္းျမစ္ေအာက္ပိုင္း တေၾကာ ကနီနယ္ နဲ႔ မင္းကင္းနယ္ ေတြမွာ field ဆင္းရေတာ့ အဲဒီေဒသေတြ ရဲ့ ဓေလ့ ထုံးစံေလးေတြ သိခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကနီနယ္ နဲ႔ မင္းကင္းနယ္ အစပ္က မဟူေတာင္တန္း နဲ႔ ေရႊသမင္ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ အၾကား သင္ကတုံေခ်ာင္း ေဘးက ရြာအုပ္စုေတြ နဲ႔ ပုထိုးလုံးေခ်ာင္း ေဘး က ဆယ္ရြာေခ်ာင္အုပ္စုေတြ မွာ ဆိုရိုးစကားရွိပါတယ္။ ဝံေတြ႔ကိုက္ က်ားနတ္တိုက္ ပါတဲ့။
ဒီရြာေတြက ပုံေတာင္ ပုံညာေတာင္တန္းၾကီး ရဲ့ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းမွာ ရွိပါတယ္။ ေရႊသမင္ေတာင္တန္း ဆိုရင္လဲ ဗမာျပည္မွာ အင္မတန္ ရႈခင္းလွတဲ့ ေနရာတခုပါ။ ဘူမိေဗဒ ေက်ာက္လႊာစုေတြ ထဲမွာ ေရႊသမင္ formation ဆိုတာ နာမည္ တလုံးနဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟူေတာင္တန္းမွာ တန္ဖိုးနဲ မဟူရာေက်ာက္ ရွာေဖြေရးဆိုျပီး fieldဆင္းေတာ့ သင္ကတုံ ဘက္မွာ စခန္းခ်ၾကပါတယ္။ ေပ၂၀၀၀ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္တန္းကို ေန႔စဥ္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနတာ ငယ္တဲ့အရြယ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းတယ္ မထင္မိေပါင္ဗ်ာ၊ (အခုေတာ့ ၂ ထပ္ ၃ ထပ္ အေဆာက္အဦးေတာင္ ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔႔ပဲ တက္ေတာ့တယ္...း)) အဲဒီအခ်ိန္က ဗမာ့ေက်းလက္ေတြမွာ ရြာတိုင္းက မိန္းမပ်ိဳ ေလးေတြဟာ ယကၠန္းခတ္တတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္တိုင္းနီးပါးကလဲ ယကၠန္းစင္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ညအခါ လသာသာ ယကၠန္းခတ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြဆီကို လူပ်ိဳလွည့္ရတဲ့ အရသာကလဲ ခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ ရင္အခုန္သားခင္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ယကၠန္းခတ္ခ်င္လို႔မွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္နဲ႔ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာခ်င္တာေလ။
ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီးကေတာ့ ညအခါ သူ႔ကို လူပ်ိဳလာလွည့္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘိုးေအၾကီးကို ေထာပနာျပဳရွာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီးက စကားထာဖြက္ရွာပါသတဲ့ ကြမ္းကလပ္အာနီ နင္ခ်ီသေလာမခ်ီသေလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘိုးေအၾကီးကလဲမိန္းမတာပိုးတတ္တာ စကားထာၾကမသိရွာဘူးတဲ့ (ေျမးေတြနဲ႔မ်ား ကြာခ်က္ေတာ့)၊ ေနာက္ဆုံးဘယ္လိုမွ အေျဖရွာ မရတဲ့အဆံုး ေျဖမိေျဖရာ ၾကက္တူေရြးေခါင္းၾကီးလို႔ ေျဖပါသတဲ့၊အေျဖမွန္က လြမ္းတတ္တာၾကာျပီ နင္သိသေလာမသိသေလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီးက သူလြမ္းတဲ့အေၾကာင္း သိေစခ်င္တာ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့ဘြားေအၾကီး ချမာ အဲဒီၾကက္တူေရြးေခါင္းၾကီးကိုပဲ အေျဖမွန္လုပ္ျပီး ျပန္ၾကိဳက္လိုက္ပါသတဲ့ (ကဲ..သူတို႔ျပန္ၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့လဲေနာ္)။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကက္တူေရြးေခါင္းၾကီး အားကိုးနဲ႔ လူပ်ိဳေတာ့လွည့္ခဲ့တာပဲ အဲဒီအရပ္နဲ႔ နဖူးစာမွင္ေရၾကဲခဲ့ ထင္ပါ့ ရန္ကုန္ကို original အတိုင္းပဲ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီကာလက မဟူေတာင္ရိုး နဲ႔ ပုံေတာင္ပုံညာဘက္မွာ ေတာဆင္အုပ္ေတြ က်ားေတြကလဲ ရွိေသးခင္ဗ်၊ အခုေတာ့ အကုန္ကုန္ျပီနဲ႔ တူပါရဲ့။ က်ားေတြကေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရံုနဲ႔ ရြာေတြဘက္ကို ဆင္းမလာတတ္ပါဘူး။ ဆင္းလာလို႔ က်ားဆြဲသြားရင္လဲ ယကၠန္းခတ္တဲ့ အပ်ိဳမေလးေတြ ေရြးျပီးဆြဲတတ္တာေၾကာင့္ နတ္က်ားမို႔သာ ဒီလိုဆြဲတယ္ဆိုျပီး က်ားဆြဲခံရရင္ နတ္ကက်ားနဲ႔ တိုက္တယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ဝက္ဝံေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ ဝက္ဝံေတြလဲ ဗမာျပည္မွာ ရွားပါးသတၱဝါ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဝံသည္းေခ်က နာမည္ၾကီးတာကိုး၊ တေပါင္းတန္ခူး ကာလေတြမွာ ေတာထဲက အရုိင္းေပါက္တဲ့ တယ္ပင္ကအသီးေတြ မွည့္ခ်ိန္ဆိုရင္ တယ္ပင္ေအာက္မွာ ဝံနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ၈၀%ေလာက္ ေသခ်ာပါတယ္။ တယ္သီးမွည့္က တယ္ခ်ိဳတာကိုးခင္ဗ်။ ေမႊးကလဲေမႊးတယ္၊ တယ္သီးမွည့္ရရင္ေတာ့ ေကာက္ျပီးအျမန္သာေျပးေပေတာ့။ ဝံနဲ႔ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေတြ႔တဲ့ေနရာ သူကကိုယ့္ကို ေဆာ္မွာပဲ။ ဒီေကာင္ေတြ ပတပ္ရပ္လိုက္ရင္ လူတရပ္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးျမင့္တယ္။ ဝံကေတာ့ေတြ႔ရင္ ကိုက္ပါသတဲ့။
ဆင္သြားလမ္းျဖစ္ဆိုတဲ့ ဗမာစကားပုံကို အဲဒီေရာက္မွပဲ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္တယ္၊ ဆင္အုပ္တအုပ္သြားထားျပီဆိုရင္ အဲဒီဆင္အုပ္သြားထားတဲ့ ေနရာဟာ လွည္းတစီးေမာင္းလို႔ရေအာင္ လမ္းၾကီးျဖစ္ျပီးက်န္ခဲ့တာပါ။ ဆင္ရဲ့သဘာဝအသိဉာဏ္ဟာ ဘယ္လိုသိၾကသလဲေတာ့ မသိပါ၊ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ ဆင္သြားတဲ့ဆင္လမ္းေတြဟာ အတက္အဆင္း အင္မတန္နဲပါးျပီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆင္လမ္းကို အထူးဦးစားေပး ေရြးခ်ယ္သြားတတ္ပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ကႆပကို ေတာလမ္းကေန မိုင္၄၀ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးသြားတုန္းက ေတာဆင္လမ္းအတိုင္းသြားတာ အေတာ္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။
ကဲ......နတ္တိုက္တဲ့နတ္က်ားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသလဲဆိုတာ ဆက္ၾကစို႔လား.....။မဟူေတာင္တန္းရဲ့ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းဟာ သလင္းအႏြယ္ဝင္ fancy ေက်ာက္ေတြထြက္ျပီး အေနာက္ဖက္ျခမ္းမ်ာေတာ့ ေဆးဘက္ဝင္တဲ့ အပင္ေတြေပါက္တယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မတ္ေစာက္တဲ့အေရွ႕ဘက္အျခမ္းကို အတက္အဆင္းလုပ္ျပီး ေန႔တိုင္းရြာျပန္ေနရေတာ့ တပတ္ေလာက္ ေတာထဲမွာစခန္းခ်ျပီးေနၾကဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ ေတာထဲမွာပဲ သစ္ခုတ္ဝါးခုတ္ျပီး ယာယီတဲေလးေတြ ေဆာက္ျပီးေနၾကတာေပါ့။ ရြာခံအလုပ္သမား ၅ေယာက္ေလာက္နဲ႔ပါ၊ နယ္ေျမကလဲ ေအးခ်မ္းသာယာေတာ့ လုံျခံဳေရးအတြက္ ရဲကိုေတာင္ေပၚ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြကလဲ တူမီးေသနတ္ ကိုယ္စီပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔တူမီးေတြကို အျမဲေနာက္တယ္ ေရွ႕ေလးေနာက္ေျခာက္ငါေပါင္းဆယ့္တစ္ ပစ္သမွ် အကုန္မွန္...။ မဟူေတာင္ေၾကာမွာ ေတာထဲေနေပမဲ့ အစားအေသာက္ေတာ့ မရွားဘူးခင္ဗ်။ ေတာၾကက္ေတြ၊ရစ္ေတြကေပါ၊ ဖြတ္ေတြပဒတ္ေတြကေပါ၊ ေတာၾကက္ဟင္းခါးသီးျခံဳေလး ေတြကလဲ ေတာင္အႏွံ႔ ၾကိဳက္သေလာက္ခူး။ အဲ..ထူးျခားတာေလးတခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ ဒီကိစၥကို သတၱေဗဒပညာရွင္မ်ား သိမယ္ထင္တာပဲ၊ ပဒတ္အထီးမွာ ႏွစ္ေခ်ာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုလဲေတာ့ မသိဘူး၊ တေခ်ာင္းမအား တေခ်ာင္းဆိုရေအာင္လဲ ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပိဳင္တူသုံးလို႔မွမရတာ....။ ေတြးရခက္ၾကီးေနာ္......။
မဟူေတာင္တန္းေပၚ ေနတဲ့တရက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကေန စခန္းခ်တဲ့ တဲေလးေတြဆီ ျပန္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ စကားတေျပာေျပာေပါ့ေလ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အလုပ္သမား ခင္ေမာင္ဝင္းက သစ္ပင္တပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း.....ဟာ...ဆရာ..ဟိုမွာ..ဟိုမွာ.. သစ္ကေလး..သစ္ကေလး..ေပါ့ေလ၊ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေပ်ာက္ေလးေတြနဲ႔ က်ားသစ္ေလးတေကာင္ ..သစ္ပင္ေပၚမွာရွိေနတယ္၊ ဒီေကာင္က သိတ္အေကာင္မၾကီးဘူး ဆိုေပမဲ့ ေခြးတေကာင္နီးနီးေတာ့ ရွိေနျပီ။ ခင္ေမာင္ဝင္းက ပစ္ခ်လိုက္ရမလား ဆရာတဲ့၊ ဒီေကာင္ကလဲ သူ႔တူမီးစြမ္းျပခ်င္ေနတာကိုး။ မင္းသေဘာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ..ဒုန္း....ကနဲ ပစ္ခ်လိုက္တာ ပစ္တဲ့ဘက္နဲ႔ ေရွာင္တဲ့ဘက္ ကိုက္သြားလို႔လားမသိေပါင္ခင္ဗ်ာ ...က်ားသစ္ေလးချမာ သစ္ပင္ေပၚက ကားယားက်လာတယ္။ ရလာတဲ့က်ားသစ္ေလးနဲ႔ ျပန္လာခ်ိန္မွာ စခန္းမွာလဲ ဖြတ္သားေက်ာ္နဲ႔ ခင္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ တဲေပၚကို ဖြတ္မြဲတေကာင္ တက္လာလို႔ ထမင္းခ်က္ အလုပ္သမားေလး ေက်ာ္သန္းက လက္ျမန္ေျချမန္ ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ဖြတ္ချမာကိစၥေခ်ာသြားရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ရန္ကုန္ရုံးက ေငြေရာက္မလာေသးလို႔ ပိုက္ဆံျပတ္ေနခ်ိန္ ဖြတ္မြဲက တက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေသတာ ေအးတယ္ေပါ့။ အဲဒီေန႔ညစာကေတာ့ ဖြတ္သားေက်ာ္နဲ႔ က်ားသစ္သားဟင္းေပါ့ဗ်ာ၊ က်ားသစ္သား အရသာ ဘယ္လိုေနသလဲေတာ့ မေမးပါနဲ႔ေတာ့ခင္ဗ်ာ..၊ သူမ်ားအသားကေတာ့ အားလုံးအတူတူပါပဲ၊ ၾကမ္းတာနဲ႔နုတာ အဆီမ်ားတာနဲ႔နဲတာ ဒါပဲကြာတာပါပဲ။
အဲဒီညက ထူးျခားတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္း မနီးမေဝးမွာ က်ားတစ္သံေတြ ၾကားေနရေတာ့တာပါပဲ။ က်ားတစ္တယ္ဆိုတာ က်ားေအာ္သံတမ်ိဳးပါပဲ တိန္..တိန္..နဲ႔ ျမည္သလိုပါပဲ။ ဟိန္းတာေဟာက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မနက္လင္းေတာ့ အနီးအနား ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ေတာ့ ညက စခန္းနား လာသြားတဲ့ က်ားေျခရာလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ အေကာင္ကမေသးဘူးခင္ဗ် ၊ က်ားေျခရာအဝိုင္းက ၅ လကၼ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ ေတာရိုင္းက်ားဆိုတာ လူနံ႔ရရင္ လာခဲပါတယ္၊ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်ားသစ္သားစားထားေတာ့ က်ားသစ္နံ႔ရျပီး က်ားကသူ႔နယ္မွာ ရန္သူဝင္တယ္ထင္လို႔ ရန္လုပ္ခ်င္လို႔ လာတာေနမွာေပါ့ေလ။
ဒါေပမဲ့....နတ္ချမာ သူ႔ရွိစုမဲ့စု က်ားေလး ဟင္းအိုးထဲေရာက္သြားမွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိ သူ႔က်ားသူ ျပာရီးျပာယာေခၚျပီး ျပန္ေျပးသြားထင္ပါရဲ့..၊ ေနာက္ထပ္ ေပၚကိုမလာေတာ့ပါခင္ဗ်ာ....။
No comments:
Post a Comment