အရညဝါသီ ဆရာေတာ္ေက်ာက္ မျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္း

ဗမာသတင္းစာေတြထဲမွာ ဒု႒ဝတီျမစ္ကို ရဲရြာနားမွာေရေလွာင္တမံ ေဆာက္လို႔ ေရအားလွ်ပ္စစ္ေတြထုတ္ေတာ့မဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရေတာ့ ရဲယမန္းေဒသမွာ field ဆင္းခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ သတိရမိပါရဲ့၊ အဲဒီေဒသက ရွမ္းရိုးမၾကီးရဲ့ ေျခရင္းဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတာေတာင္ ေရေျမသဘာဝကလဲ သာယာလိုက္တာ အလြန္ပါပဲ၊ ငွက္ဖ်ားထူတာေလးတခုပါပဲ ေျပာစရာရွိတယ္၊

အဲလိုေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေတာအရပ္ကိုေရာက္ေလတိုင္း ေတာအရပ္မွာပဲ သကၤန္းဆီးျပီး တရားဘာဝနာအားထုတ္လို႔ ေနခ်င္စိတ္ေတြကလဲ မၾကာမၾကာေပၚမိသဗ်၊ ဒီလူၾကီးေတာ့ မိန္းမ မရလို႔ စတိုင္တမ်ဳိးေျပာင္းျပီး ဘုန္းၾကီးဝတ္မယ္ၾကံေနျပန္ျပီလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေရခံေျမခံကိုက သာသနာ့အာဇာနည္ေတြ ထြန္းကားရာအရပ္ေပပဲ၊ ပရိပတ္မွာ စြန္းလြန္း ၊ပရိယတ္မွာ မင္းကြန္း ရယ္လို႔ သာသနာမွာ ေနနဲ႔လ လိုထြန္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီး ႏွစ္ပါးဖြားျမင္ရာေဒသေပမို႔ ကိုၾကီးေက်ာက္လဲ သာသနာနဲ႔ အလွမ္းေတာ့ မေဝးလွဘူးခင္ဗ်၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ဓမၼနာဒေက်ာင္းမွာဆိုရင္ က်က္သေရခန္း(စတိုခန္း) နဲ႔ အလွမ္းမေဝးတဲ့ေနရာမွာပဲ ေနတယ္၊ ဗိုက္ဆာရင္လြယ္ေအာင္လို႔၊ က်က္သေရခန္းေသာ့ကိုင္ ဦးဇင္းပဏ္ လဲအပိုင္ေပါင္းရတာေပါ့၊ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းေတြရဲ့ တပည့္ရင္း တကာရင္း ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ပါရမီက မရင့္သန္ခဲ့ေလေတာ့ သကၤန္းနဲ႔လဲ တဝါအျပင္ ႏွစ္ဝါမဆိုခဲ့ဘူးပါခင္ဗ်ာ၊

ေဟာ...တခါ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ မဲ့အၾကံ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတာကလဲ ဒီလိုခင္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရုံးကို မနၱေလးေတာင္ေျခက ခလရ (၉၅) ကေန အေၾကာင္းၾကားလာတာက ေရွ႕တန္းတေနရာမွာ လုံျခံဳေရးကင္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ အမိ်ဳးအမည္မသိ သတၱဳရုိင္းေတြ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္လိုျပီး ေက်ာက္နမူနာနဲ႔တကြ တင္ျပလာပါတယ္၊ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ေနရာက ရဲရြာ အေရွ႕ဖက္က စရစ္ခဲ၊ကုန္းသာေဒသမွာပါ၊ ဒီရြာေတြကလဲ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေခါင္လိုက္တာ၊ ေက်ာက္ဆည္နယ္ အေရွ႕ဖ်ား၊ ရပ္ေစာက္နယ္ေျမာက္ဖ်ား၊ ဘယ္ျမိဳ့ဘယ္ရြာနဲ႔မွမနီး၊ တကယ့္ကိုတသီးတသန္႔ေလး၊ ဒီfieldကိုကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္လင္းတို႔ သြားခဲ့ရတာေပါ့၊

သြားရတာကလဲ မလြယ္လွေပဘူးခင္ဗ်၊ မႏၱေလးကေန ဒု႒ဝတီျမစ္ေဘးက ကြ်ဲနဖားရြာေရာက္ေအာင္သြား၊ အဲဒီကမွ ပဲ့ေထာင္ေလးစီးျပီး ရဲယမန္းေရာက္ေအာင္သြား၊ ရဲယမန္းမွာတညအိပ္၊ မနက္ေစာေစာထျပီး ေပ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ျမင့္တဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးကို မိုင္၃၀ေလာက္ တေနကုန္ ေျခလ်င္တက္ရတာကိုး၊ အဲဒီကိုသြားဖို႔ ခလရ (၉၅) ကပဲ စီစဥ္ေပးတာပါပဲ၊ သူတို႔လဲအထူးေတာ့မစီစဥ္ရပါဘူး၊ ကုန္းသာမွာရွိတဲ့ေရွ႕တန္းအေျခစိုက္စခန္းအတြက္ dumping ပစၥည္းပို႔ခ်ိန္မွာ အနီးပတ္ဝန္းက်င္က ေပါ့တာဆြဲလာတဲ့ အထမ္းသမားေတြနဲ႔ အတူတူသြားခိုင္းတာပါပဲ၊ အထမ္းသမားကလဲ ၅၀၀ ေလာက္ရွိမယ္၊ လူေတြ အဲဒီေလာက္ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ရွင္ေလာင္းလွည့္သလို တစီတတန္းၾကီးသြားရတာကိုး၊ ရဲယမန္းကို ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရယ္ တပ္ခြဲမွဴးဗိုလ္ၾကီးရယ္ တပ္ၾကပ္ဆရာၾကီးေတြ ကေတာ့ အိပ္စရာ ေရွ႕တန္းစခန္းေလးရွိေပမဲ့ က်န္တဲ့လူ ၅၀၀ စာ အတြက္ေတာ့ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဒု႒ဝတီျမစ္နေဘးမွာ မီးပုံေတြဖိုျပီး ဖဲရုိက္ေနၾကေတာ့တာကိုး၊

ကုန္းသာကိုတက္ၾကေတာ့ ဖဲရႈံးသူေတြကို ဖဲနိုင္တဲ့သူေတြက သူတို႔အိပ္ေတြထမ္းဖို႔ ပိုက္ဆံေပးျပီးငွားလိုက္ေသးဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ဘာအိပ္မွထမ္းမထားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို ဖဲနိုင္သူထင္လို႔လာမသိဘူး လာေမးၾကေသးဗ်၊ ဆရာအေတာ္နိုင္သလားတဲ့၊ ကဲ...လူက ဖဲသမားရုပ္မ်ား ထြက္ေနသလားမသိဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က မနိုင္ေပါင္ဗ်ာ၊ မထမ္းခ်င္လို႔ ေခ်ာက္ထဲ လႊင့္ပစ္ထားခဲ့တယ္လို႔ ေျဖလိုက္တာ လာေမးတဲ့သူလဲ ယုံရခက္မယုံရခက္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနေလရဲ့၊

ကုန္းသာေရွ႕တန္းစခန္း ကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာေနျပီး နမူနာရထားတဲ့ Glena သတၱဳရိုင္းေနရာကို သြားၾကည့္၊ ဘူမိေဗဒဆိုင္ရာတိုင္းတာတာေတြ လုပ္ေနလိုက္တာ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အနားက ဟဲလည္ဆိုတဲ့ရြာက ဘုန္းၾကီးပ်ံ ဖိတ္ပါေလေရာဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးပ်ံကိုေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အာဂႏၶဳ ကိုယ္ေတာ္ေတြေတာ့ေတြ႔ပါရဲ့ ဒီေက်ာင္းကို ဆက္ထိုင္ဖို႔ ေက်ာင္းထိုင္ ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္ကမွပင့္လို႔မရနိုင္ေသးဘူးတဲ့၊ ဘုန္းၾကီးပ်ံတာကလဲ တလေလာက္ ရွိျပီ၊ ဘုန္းၾကီးအေလာင္းကို ဘုန္းၾကီးပ်ံက်င္းပဖို႔ တာရွည္ခံေအာင္စီစဥ္ထားရသတဲ့

၊

အဲဒီေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာက္ကလဲ စဥ္းစားတာေပါ့ေလ ေအးေအးေဆးေဆး ဒီလိုေတာင္တန္းေဒသမွာ ဘုန္းၾကီးဝတ္ေနရရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲလို႔၊

သီလေပး၊ေရစက္ခ်၊တရားေဟာ၊ပရိတ္ရြတ္၊ကမၼဝါဖတ္ေလာက္ကေတာ့ ဒုလႅဘကလဲခနခနဝတ္၊ ငယ္ငယ္ကလဲ တႏွစ္တဝါ စာလိုက္ဖူးေလေတာ့ မခဲယဥ္းလွေပဖူးေပါ၊့ ပခုကၠဴမွာတဝါႏွစ္ဝါေလာက္ ထပ္ျပီးစာလိုက္ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ေပါ့ေလ ဒီလိုေတြးလိုက္တာေပါ့ေလ၊

ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရသည့္အေၾကာင္းေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငွက္ဖ်ားဖ်ားတာတဲ့..၊ ေၾသာ္ ငွက္ဖ်ားေလာက္ကေတာ့ ကိစၥမရွိေနလို႔ျဖစ္တယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ဘယ္လိုကုေပးၾကတုန္းလို႔ေမးေတာ့၊ မက္ကေလာင္လဲေဖါက္ေပးလိုက္ေရာ တခါထည္းအသက္ထြက္သြားေတာ့တာပဲတဲ့၊

ရွမ္းျပည္ေဒသကလူေတြက ဖ်ားရင္နာရင္ မက္ကေလာင္ေဖါက္တဲ့အေလ့ရွိတာကိုး၊ သူ႕အရပ္နဲ႔သူ႕ဇတ္ကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲေလ၊ မက္ကေလာင္ကို ဘယ္လိုေဖါက္သလဲလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ သူတို႔အေျဖၾကားေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားသဗ်၊ ေယာက်ာၤးဆိုရင္ စအိုဝ၊မိန္းမဆိုရင္ သူတို႔အဂၤါအဝမွာ ဖ်ားရင္မက္ကေလာင္ဖုထြက္သတဲ့၊ အဲဒါကိုမွ ခရမ္းဆူးနဲ႔ ထိုးေဖါက္ရသတဲ့....အမေလး မလြယ္ပါ့လား၊ ေျမျပန္႔ကၾကြလာတဲ့ဘုန္းၾကီးချမာ တကာေတြက ဝိုင္းခ်ဳပ္ျပီး ခရမ္းဆူးနဲ႔ အတင္းထိုးေဖါက္ေတာ့ တခါထည္းလန္႔ျဖတ္ျပီး အသက္ထြက္သြားတာေနမွာေပါ့၊

အင္း...ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီမွာေနဖို႔ စဥ္းစားရေတာ့မယ္၊ ဘုန္းၾကီးအေလာင္းကိုဘယ္လို တာရွည္ခံေအာင္လုပ္သလဲလို႔ ေမးေတာ့၊ ေသလဲေသေရာ အူေတြ အသဲေတြထုတ္ျပီး ဒီဇယ္ဆီေတြပါးစပ္ထဲ ေလာင္းထည့္ ကြ်န္းမီးေသြးေတြအေခါင္းထဲခံျပီး ေက်ာက္ဖရုံသီးေတြ ရံထားပါသတဲ့၊

အလို...ဆရာေတာ္ချမာ ဘဝနတ္ထံပ်ံလြန္ရွုာမွ ဒီဇယ္ေသာက္ျပီး ရင္ကြဲပက္လက္နဲ႔ မီးေသြးေပၚမွာလဲေနရပါ့လား၊ လူပ်ိဳၾကီးေသရင္ ငွက္ေပ်ာတုံးဖက္ရမယ္ဆိုေပမဲ့ တကယ္မဖက္ရဘူး၊ ခုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေသေတာ့ ေက်ာက္ဖရုံသီးဖက္ေနရပါ့လား၊..ကိုေက်ာက္ေတာ့ ဒီရြာမွာ ဘုန္းၾကီးဝတ္ေနဖို႔ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလား...

ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးပ်ံဈာပနအစီအစဥ္စတာေပါ့ေလ၊ ရြာက စြပ္ဖါးလို႔ေခၚတဲ့ ဘီးမပါတဲ့ သစ္သားလွည္းေပၚမွာ ဘုန္းၾကီးအေခါင္းကိုတင္ မူးေနၾကတဲ့ ကာလသားတသိုက္က ဘုန္းၾကီးပ်ံကြင္းတေလွ်ာက္မွာ ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲျပီး ပတ္ေျပးလိုက္ၾကတာ ဘုန္းၾကီးချမာပ်ံလြန္ေတာ္မူမွပဲ ရုိလာကို႔စတာ စီးရေတာ့တာပဲ၊ အေခါင္းထဲက အပုတ္ရည္ေတြက ေဝါကနဲ အျပင္ကို စင္ထြက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရွ႕ဂြ်မ္းေနာက္ဂြ်မ္းသိုင္းကြက္နင္းျပီး ေရွာင္ေျပးလိုက္ရတာ၊ အားရေအာင္အေလာင္းကိုေဆာ့ျပီး မွ မီးသျဂိဳလ္ ေတာ့တာပါပဲ။

ဒါနဲ႔ဘုန္းၾကီးပ်ံက ျပန္လဲလာေရာ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေတာင္တန္းေဒသမွာ ဘုန္းၾကီးဝတ္ေရးစိတ္ကူးယဥ္ခ်က္ကို ေအာင္ျမင္စြာစြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ၊ ဒီရုပ္ခႏၶာၾကီး ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ သူသူကိုယ္ကို္ယ္ မဖ်ားမနာပဲ ရွိပါ့မလားခင္ဗ်ာ..အဲဒီအခ်ိန္မွာ မက္ကေလာင္အေဖါက္ခံရဖို႔အေရး မေတြးရဲတာမို႔ ေတာေနရဟန္းမျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။