ပိန္ေဆး သရဲ

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်င္းတြင္းနယ္တေၾကာမွာ field ဆင္းၾကျပီဆိုရင္ ပထမစခန္းတေထာက္ကေတာ့ မုံရြာပဲ၊ မႏၱေလး၊မုံရြာ၊ေရႊဘို၊ပခုကၠဴ၊ျမင္းျခံ၊မိတၳီလာ၊ ဆိုတဲ့ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းက ျမိဳ့ေတြကကြ်န္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ျမိဳ့ကိုယ့္ရြာလိုခ်ည္းပါပဲ၊ မုံရြာေရာက္ျပီဆိုရင္မုံရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုဟိုသည္သည္ေလွ်ာက္လည္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကိုကူးျပီး ေၾကးစင္ေတာင္၊လက္ပံေတာင္းေတာင္မွာ field ဆင္းေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလဲ ေရာက္တဲ့အခါေရာက္ေပါ့ေလ၊

မုံရြာအေနာက္ဖက္ကမ္းက ဆားလင္းၾကီးျမိဳ့နယ္ထဲမွာပါတယ္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္းေဒသဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္နယ္ ႏွစ္နယ္ရွိတယ္၊ ပခန္းနယ္နဲ႔ ဗန္႔က်ီ(ဗဂ်ီ လုိ႔အသံထြက္တယ္) နယ္ေတြပါပဲ၊ ပခုကၠဴေျမာက္ဖက္၊ျမင္းျခံအေနာက္ဖက္က ပခန္းနယ္တဲ့၊ ပခန္းနယ္ေျမာက္ဖက္၊မုံရြာအေနာက္ဖက္က ယင္းမာပင္၊ပုလဲ၊ဆားလင္းၾကီးေဒသက ဗန္႔က်ီနယ္တဲ့၊ဗန္႔က်ီနယ္ကေယာနယ္နဲ႔ကလဲ တဆက္ထည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ ပညာသည္ေတြအလြန္ေပါတယ္လို႕ေက်ာ္ေစာတာေပါ့၊ ပညာသည္ဆိုတာ စုန္း ပညာရွင္ေတြကိုေျပာတာပါ၊ စုန္းေတြအေၾကာင္းေတာ့ သီးျခားေရးပါဦးမယ္၊

ကဲ..အခုေတာ့ ဗန္႔က်ီနယ္က သရဲအေၾကာင္းပဲ ဆက္ၾကဦးစို႔၊ ကြ်န္ေတာ္ေၾကးစင္ေတာင္ေရာက္ေတာ့ မိုင္း ထဲမွာ စက္ၾကီးေမာင္းတဲ့ ကိုေပသီးက အေတြ႔အၾကဳံရွင္းလင္းပြဲတရပ္လုပ္ေနတယ္၊ ကိုေပသီးက ထန္းေတာရြာသား၊ သူ႔ရြာက မုံရြာတဖက္ကမ္းေညာင္ပင္ၾကီးရြာကေန အတြင္းထဲဆက္ဝင္ရတယ္၊ သူကေန႔တိုင္းေၾကးစင္ေတာင္မိုင္းကို ထန္းေတာကေန စက္ဘီးစီးျပီးအလုပ္ဆင္းတယ္၊ ၆မိုင္ ၇မိုင္ေလာက္ေတာ့ေဝးတာေပါ့ေလ၊ ထန္းေတာကေန ေညာင္ပင္ၾကီး၊အဲဒီကမွ ကတၱရာလမ္းအတိုင္းဆက္နင္းရတာေပါ့၊

ဒါနဲ႔ ကိုေပသီး ဘာအေၾကာင္းေတြမ်ား အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျပာေနပါလိမ့္လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုေပသီးလဲ သူ႔ဘိုေကအလယ္ခြဲ ကိုအသာသပ္ျပီးေတာ့မွ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ေျပာျပရွာပါတယ္၊ မေန႔က ကိုေပသီး ျပန္ေတာ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေရာက္ခ်ိန္မွာ ၅နာရီခြဲေလာက္ေတာ့ ရွိပါျပီတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ေဆာင္းေနဆိုေတာ့ ေနဝင္ေစာတာမို႔ ေနဝင္ျဖိဳးျဖ ျဖစ္ေနျပီ၊ ထန္းေတာကို သြားတဲ့လမ္းက ေညာင္ပင္ၾကီးရြာ သခ်ၤ ိဳင္းနံေဘးက ျဖတ္သြားရတယ္၊ ရြာျပန္ေနၾကလမ္းဆိုေတာ့လဲ သခ်ၤ ိဳင္းကိုသတိေတာင္မရေတာ့ဘူး၊ အျမဲသြားေနၾကဆိုေတာ့ ဖာသိဖာသာပါပဲ၊ မေန႔ကေတာ့ စက္ဘီးေလးစီးရင္း ကိုယ့္အေတြးေလးနဲ႔ကိုယ္နင္းလာလိုက္တာ ေညာင္ပင္ၾကီး
သခ်ၤ ိဳင္းအလြန္ေလာက္မွာ ေနာက္က တဝုန္းဝုန္း အသံၾကားလို႔ လွည့္လဲ ၾကည့္လိုက္ေရာ.....

ရိွသမွ်ဆံပင္ေတြေတာင္ ေထာင္သြားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္ ဘာကိုေတြ႔လိုက္ရသလဲဆိုေတာ့ ...ဗမာရြာေတြမွာက နာေရးကိစၥဆိုရင္ ျပႆဒ္စင္ကေလးနဲ႔ လူေတြကထမ္းျပီးသခ်ၤ ိဳင္းကို ထမ္းပို႔ရတာကိုး၊ ျပီးရင္ အဲဒီျပႆဒ္ေလးကို သုႆန္ဇရပ္မွာပဲ ထားခဲ့ျပီး ေနာက္ကိစၥေပၚမွ ယူသုံးၾကတာေလ၊ အဲဒီအေလာင္းတင္ျပႆဒ္က ထမ္းသူမပါပဲ ကိုေပသီးေနာက္ ဝါးတရိုက္ေလာက္အကြာကေန တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ လိုက္လာတာကိုး၊

အို...ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ကိုေပသီး လဲ speed ကို၂ဆ၊၃ဆ တိုးျပီးနင္းေတာ့တာပဲ၊ ေမာလြန္းမက ေမာလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ျပန္ေတာ့လဲ ဒီျပႆဒ္က ဝါးတရုိက္ေလာက္က ခုန္ဆြခုန္ဆြပါလာတုန္း၊ ဟယ္..မေလွ်ာ့ေလနဲ႔ ဆက္နင္းဆက္နင္းဆိုျပီး နင္းလိုက္တာ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေခြ်းျပိဳက္ျပိဳက္ကိုက်လိုက္ပုံမ်ား ေရခ်ိဳးထားသလိုပါပဲတဲ့၊ လမ္းကလဲ လူသြားလူလာျပတ္လိုက္ပုံမ်ားက ထန္းေတာရြာသာျမင္ရေရာ လမ္းမွာဘယ္သူမွမရွိတဲ့၊ ရြာနားေရာက္လို႔ အားရွိလာလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေမာင္မင္းၾကီးသားက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ေနာက္ကပါလာတုန္းတဲ့၊ ရြာထိပ္ေရာက္လို႔ ဘယ္သူေရ၊ဘယ္ဝါေရနဲ႔ ေအာ္ေခၚျပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့၊

ရြာထိပ္က အိမ္တအိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္အေမာေျပေအာင္နားျပီးမွ အိမ္ကိုျပန္နိုင္သတဲ့၊ အခုမနက္ အလုပ္လာေတာ့ ေပါင္ေတြ ေျခသလုံးေတြတင္းေတာင့္ေနတာပဲတဲ့ ၊ မနက္က အလာမွာ ေညာင္ပင္ၾကီးသုႆန္ဇရပ္မွာ ျပႆဒ္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့..အမယ္ .သူမဟုတ္သလိုပဲတဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာ အိေျႏၵရလို႔တဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကိုေပသီးကို ေညာင္ပင္ၾကီးသုႆန္က သရဲသူငယ္ခ်င္းေတြ ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ခ်င္ေျပာင္လို႔ လိုက္လာတာေနမွာေပါ့လို႔ေျပာေတာ့ ေန႔တိုင္းသာဒီလိုနင္းရရင္ လူလဲေျခသလုံးပဲက်န္ေတာ့မယ္ဆရာေရ့လို႔ေျပာပါတယ္၊ ဝတဲ့သူေတြ ဒီလိုစက္ဘီးသာစီးရရင္ ခ်က္ခ်င္းပိန္ေစရမယ္ဆရာေရတဲ့...၊

ပိန္ခ်င္လို႔ fitness center သြားၾကတဲ့ blogger မမမ်ား၊ ဝက္မေလးအေခၚခံရသူမ်ား ကိုၾကီးေက်ာက္နဲ႔ ေညာင္ပင္ၾကီးလိုက္ခဲ႔ျပီး တလေလာက္စက္ဘီးစီးေလ့က်င့္ရရင္ျဖင့္ မေသြမုခ်ပိန္မွာဧကန္ပါပဲခင္ဗ်ာ၊